Dit jaar zijn we door zoon en schoondochter overgehaald om een dagje mee te gaan naar Castlefest in Lisse. Het fantasie evenement was een paar jaar niet doorgegaan en zou nu weer in haar volle glorie te beleven zijn.

Het begon al op de parkeerplaats, waar uit de auto naast ons een als een soort Robin Hood verkleedde jongeman stapte. Ik wist dat ik niet moest gaan lachen, dus deed ik mijn best.

Het was een behoorlijke wandeling richting het terrein en eenmaal in de rij oor de ticket controle werden we verrast door de meest bijzondere outfits. Af en toe trok ik een wenkbrauw op, waarna mijn zoon zei "niets is hier gek." Toen ik weer een wenkbrauw optrok zei hij "ik spreek je nog wel aan het eind van de dag."

Het terrein binnen was ruim opgezet. Het zag er gemoedelijk uit en eerlijk gezegd kreeg ik een gevoel van rust over me heen. Ondanks dat ik me nooit erg op mijn gemak voel tussen grote drommen mensen. De gewone wekelijkse markt kan ik al als benauwend ervaren.

Ondanks dat ik wist dat mensen hun best doen om leuk verkleed voor de dag te komen, heb ik me over een aantal toch wel erg verbaasd. Maar het meest verbaasd was ik nog dat ik tegen het eind van de dag niet opkeek van een man verkleed als Jasmine (uit Alladin) compleet met pruik en BH-tje, of een groepje monsters die zo uit Lord of the Rings konden zijn gestapt. Elfjes, Prinsessen, ridders, monsters, heksen, zelfs dames in jurken uit de tijd van Marie Antoinette compleet met pruik. Van alles liep er rond, ook ondefinieerbare outfits.

Leuk vond ik het dat ouders met jonge kinderen niet alleen aandacht aan zichzelf hadden besteed, maar ook de kindertjes leuk verkleed hadden.

Opvallend waren de vele mannen in een kilt. Blijkbaar draagt dat toch prettig. En toen ik net een beetje aan dat beeld gewend was, kwam er ons een man tegemoet in een kilt met een T-shirt waar de volgende tekst op stond:

"It's a kilt, if I wore underware, it would be a skirt."

Dan lig ik er af hoor. Zo waren er wel meer grappige teksten op T-shirts. Zoals Malt Whisky

Maar er waren ook hele mooie creaties. Mensen die echt hun best hebben gedaan en met make-up hun gezicht of zelfs hun hele lichaam beschilderd hadden. Iedereen vond alles gewoon, mannen in prinsessenjurken, vrouwen als ridder, alles liep er rond. We hebben er de hele middag en een deel van de avond rondgelopen, ondanks dat ik vooraf zei dat wij waarschijnlijk niet zo lang zouden blijven, gingen we tegelijk weer weg.

Bij de auto zag ik Robin Hood ook weer. "Ben je er ook klaar mee?" vroeg ik. "Nee hoor, ik sta hier op de camping." En hij liep terug naar het terrein.

Ik houd ervan om alles goed te plannen. Wanneer mijn planning niet gaat zoals ik het bedacht heb, lijkt het wel of er een soort kortsluiting in mijn hoofd ontstaat. Niet dat ik dan helemaal van het padje af raak, maar ik moet dan wel alles even resetten om de nodige rust in mijn hoofd te krijgen.

Neem nou de koop van ons nieuwbouw appartement. Natuurlijk zijn er met zoiets onvoorziene omstandigheden, maar los daarvan moet je toch al bepaalde afspraken kunnen maken. Toen we een paar weken geleden van de project ontwikkelaar te horen kregen dat wij in week 21 de sleutel van ons appartement zouden krijgen, ging ik in gedachten al de zaken af waarvoor we afspraken moesten maken. De woninginrichter die drie weken nodig heeft om alles in orde te maken, de aannemer die het leidingwerk van de keuken moet aanpassen, de keukenzaak die de keuken nu echt moest gaan bestellen, de linnenkast met een levertijd van 12 weken, kortom, we hadden nog wat te regelen.

Alles was vastgelegd. We zouden nog een datum doorkrijgen waarop de voor-oplevering zou plaatsvinden en waarop de woninginrichter de exacte maten kan nemen. Maar in plaats van een datum van de voor-oplevering kwam het nieuws dat de oplevering uitgesteld wordt door problemen met levering van producten. Voor ons betekent dit dat we, in plaats dat de we sleutel zouden krijgen in week 21, we nu in die week de voor-oplevering van het appartement hebben. Alles is met drie weken opgeschoven.

Daar kwam de kortsluiting weer! Alles moest worden omgezet. Bellen naar de aannemer, de keukenboer en de meubelzaak. Van die laatste kregen we overigens door dat onze kast klaar is en geplaatst kan worden. Eh, nog maar even wachten...De woninginrichter had gelukkig nog ruimte, waardoor nu uiteindelijk alles is verzet, de keuken komt nu in week 25. Alle data zitten in mijn hoofd. Het mag nu niet meer mis gaan, want dan komen we echt in de problemen. Uiterlijk 15 juli moeten we ons huis uit zijn. Dus nóg een paar weken vertraging en we moeten naar een hotel...

Vorige week hadden we de eerste vergadering van de op te richten vereniging van eigenaren (VVE). We kwamen samen met de andere kopers uit het complex, wat een leuk weerzien was. Natuurlijk kwam de vertraging ter sprake en één van onze nieuwe buren vertelde dat hij de opzichter van de bouw had gesproken en dat het grootste probleem de balkondeuren betreft, die zijn nog niet binnen. De oplevering zou nog wel wat later kunnen worden. Mijn enthousiasme was gelijk weer beneden pijl en in mijn hoofd ging van alles om. Kan ik nog een keer de levering van de keuken uitstellen? Heeft de woninginrichter nog wel plek als het inmiddels schoolvakantie is? We hadden onze vakantie ook al voor de vijfde keer moeten aanpassen en die is nu een paar dagen eerder. Komen we niet in de problemen als de werkzaamheden allemaal later worden en de vakantie eerder is?

Gelukkig kregen we de volgende dag een app-je van een mede koper die bij de bouwplaats was langs geweest en daar te horen had gekregen dat de balkondeuren de komende week worden geplaatst. Of het vanuit de opzichter een zoethoudertje is geweest weet ik natuurlijk niet, maar ik was wel erg opgelucht. Want als de balkondeuren en beglazing erin zit, is het een kwestie van afwerken en zou de opleverdatum gehaald moeten worden.

Iedere donderdag doen wij de weekboodschappen in het naastliggende winkelcentrum en dan lopen we even naar het complex om te zien of we vorderingen kunnen bespeuren. Hopelijk zien we op de volgende donderdag dat de balkons dicht zijn. Pas als ik dat zelf hebben kunnen constateren ben ik er gerust op dat we onze deadline halen. Dan kan ik ook met een gerust hart aan de notaris de overdacht datum van onze huidige woning doorgeven. Dan kan ik dat ook weer van het 'to do lijstje' afstrepen.

Langzaam maar zeker gaat het rad sneller draaien. Was eerst nog alles alleen op papier en op ons ‘to do’ lijstje, inmiddels zijn we druk bezig met ont-spullen.

Na het ondertekenen van de koopakte van onze nieuwe appartement was dat het eerste tastbare dat we in handen hadden. De volgende stap was de eerste afschrijving van de nieuwe hypotheek. En toen moesten we er toch echt aan geloven om onze huidige woning te koop zetten. Dat was even slikken. Los van de zaken die daarbij komen kijken zoals een fotograaf om mooie foto’s voor funda te maken, een bedrijf dat het energielabel moet bepalen en natuurlijk al die hordes mensen die als een soort kudde door je huis stampen tijdens de bezichtigingen, komt daar ook een emotionele kant bij kijken.

Op 1 februari 1991 kregen wij de sleutel van deze woning, toen nog een huurwoning. Ik was nog herstellende van de keizersnee van ons eerste kindje dat de bevalling niet had overleefd. Jankend stond ik hier behang van de muren te trekken en deuren te schuren.

Een jaar later hebben we een nieuwe keuken laten plaatsen op voorwaarde van de woningbouw vereniging dat we de keuken in de oude staat moesten terug brengen als we zouden verhuizen. Dat zelfde jaar werd onze zoon geboren en hadden we een mooie baby kamer voor hem ingericht. Dertien maanden later werd onze dochter geboren die deze babykamer overnam waardoor zoonlief naar een kleinere kamer doorschoof.

In 1995 kregen we van de woningbouwvereniging de mogelijkheid om de woning te kopen. Dat was even een dingetje, want ik had geen werk en het huis was slecht onderhouden. Maar de jaarlijkse huurverhoging voor zo’n slecht onderhouden woning zagen we ook niet zitten waardoor we gebruik hebben gemaakt van het aanbod met in ons achterhoofd dat we van lieverlee alles moesten verbeteren.

Dat begon al gelijk met de badkamer. De wasmachine werd naar zolder verbannen en de badkamer werd één van de mooiste ruimtes in ons huis. In 1998 hebben we de tuin laten bestraten en de heg die de afscheiding van onze tuin markeerde, vervangen door een schutting.

In 2000 hebben we een grote verbouwing laten uitvoeren: de houten kozijnen werden vervangen door kunststof kozijnen met dubbel glas. Een nieuwe voordeur hoorde daar ook bij. In 2008 besloten we om op zolder een extra slaapkamer te maken. We hebben een dakkapel laten plaatsen en aan de andere kant een groot dakraam. Wij zijn zelf op zolder gaan slapen waardoor onze zoon naar onze grotere slaapkamer kon verhuizen. In 2018 is ons tuinhuis neergezet met daar omheen een nieuwe schutting.

Inmiddels hadden bedacht dat we hier zouden blijven wonen. Het idee om de woning te verkopen en een appartement te huren hadden we uit ons hoofd gezet omdat we sowieso in de vrije sector terecht zouden komen en dan minstens het dubbele aan huur zouden gaan betalen dan wat we nu aan hypotheek hebben. Dus was de vervanging van onze keuken in 2019 een bewuste keuze, net als de renovatie van de trap. Ons volgende project zou de badkamer zijn, die wel weer een opknapbeurt kan gebruiken. Maar het liep anders..

Vorig jaar februari kwamen we ineens tot het besef dat we geen appartement hoeven te huren, maar dat we ook kunnen kopen. Bij een hypotheek adviseur hebben we laten berekenen wat we maximaal aan hypotheek kunnen lenen, waarna we op zoek konden naar een voor ons geschikt appartement. Begin juli werd het circus rondom de koop van het door ons gevonden appartement in gang gezet en voor we het wisten zaten we bij de notaris….

En nu zit er een bord op het raam van de voormalige babykamer geplakt waar ‘Te Koop’ op staat. De hele eerste etage staat leeg, de kinderen zijn het huis uit, we hebben teveel ruimte voor ons tweeën. Af en toe pink ik een traantje weg om die herinneringen en om de wetenschap dat we het huis waar we het grootste deel van ons leven hebben gewoond, onze kinderen zijn opgegroeid en waarvan we ieder hoekje kennen, binnenkort gaan verlaten.

Maar ik merk ook dat ik onbewust al afscheid aan het nemen ben. Vond ik het eerst nog een vreselijk idee dat de nieuwe bewoners misschien gelijk onze nieuwe keuken eruit zouden slopen, ben ik nu wel op een punt dat me dat eigenlijk niets kan schelen. Natuurlijk zou ik het geweldig vinden als ze de keuken voorlopig intact laten, maar dat is niet aan mij.

Ik gun dit huis aan een jong stel dat hier hun kinderen wil laten opgroeien, net zoals onze kinderen hier een heerlijke onbevangen jeugd hebben gehad.

“Wah! Een muis!!” hoorde ik vanmiddag vanaf boven roepen. Dochterlief was lichtelijk in paniek, maar niet zo erg als bij het zien van een spin. Nu zie ik zelf ook liever een muis dan een spin, maar ik wil ze geen van tweeën in mijn huis.

Het muisje had zich inmiddels van de slaapkamer naar de trap verplaatst. Ik haalde een potje met deksel uit de schuur om het beestje in op te vangen. Maar zodra ik met het potje in de buurt van het kleine ding kwam, sprong hij van halverwege de trap langs mij heen de gang in. Ook ik slaakte nu een gilletje, omdat ik zo’n grote sprong van zo’n klein beestje niet verwachtte. En toen zag ik hem niet meer. Vermoedelijk zat hij achter het schoenenkastje, of ergens in een schoen. Ik liet het maar zo.

Na een minuut of tien kwam kater Tommie met zijn dikke luie lichaam van boven naar beneden gesjokt. Blijkbaar was het weer tijd voor een paar brokjes. En blijkbaar hoorde hij piepen, want ineens was dat dikke luie lichaam veranderd in een killer cat. Met zijn poot zat hij te graaien naar het kleine muisje dat zielig in een hoekje zat verscholen. Ik haalde het kastje waar hij zich achter verstopt had weg en zag hem hulpeloos en in paniek door de gang rennen. Inmiddels had ik het potje met deksel weer uit de schuur gevist en probeerde het vliegensvlugge beestje te vangen. Maar zo klein als hij is, liet hij zich niet voor één gat vangen. Tot hij besloot de toiletruimte in te gaan. Daar kon hij echt geen kant op, al probeerde hij het wel. Tom zat inmiddels al weer te kanen, want als wij op muizenjacht zijn, hoeft hij dat niet te doen.

Het muisje liep zich in het kleinste kamertje steeds vast. Tegen de WC pot of tegen een fles reiniger. Uiteindelijk kreeg ik hem waar ik hem hebben wilde, in het potje. Snel het deksel erop en naar buiten met dat ding. Terwijl ik met hem naar de voordeur liep, zag ik zijn staartje tussen het potje en het deksel zitten. Ach, dat vond ik zo zielig. Maar het was maar voor even want eenmaal bij de voordeur kon ik met een gracieuze zwaai het beestje uit het potje werpen de wijde wereld in. Dus mocht iemand een klein muisje met een knik in zijn staartje zien lopen, dan is dat waarschijnlijk het muisje dat ik uit ons huis heb verbannen.

Achteraf moest ik nog wel denken aan het liedje van Rudi Carell:

“Ik zag een muis”

“Waar?!”

“Daar op de trap”

“Waar op de trap?”

“Nou daar!”

"een kleine muis op klompjes, nee het is geen grap het ging van klipklipperdieklap op de trap."

Alleen had deze muis geen klompjes aan.

Vanmorgen moest ik even aan de wandel om mijn hoofd leeg te maken. Het winterzonnetje hing lonkend aan de blauwe hemel waardoor ik de verleiding niet kon weerstaan. Gewapend met mijn nieuwe fotocamera begaf ik mij naar het naastgelegen park in de wijk waar ik woon.

Genietend van de bossen en het zonnetje, liep ik in gedachten door het park. De enkele wandelaar die ik tegenkwam, zei mij vriendelijk gedag en ik zei vriendelijk gedag terug. Zo doen we dat hier in Zoetermeer. Mensen die je totaal niet kent maar die dezelfde behoefte hebben om even hun gedachten te verzetten, die zeg je gedag. Ik heb geen idee wie die mensen zijn en wat ze doen. Waarschijnlijk zijn ze net als ik inmiddels wel klaar met dat thuiszitten en al die corona shit, moeten ze ook even een frisse neus halen voor de boel vanavond weer op slot gaat. Als we elkaar morgen ergens anders tegenkomen zien we elkaar niet. Want de mensen die ik vandaag ben tegen gekomen heb ik niet gezien, ik heb geen idee hoe ze er uit zien. En toch hebben we elkaar gegroet. Gewoon omdat we alle twee dezelfde behoefte hadden op hetzelfde moment.

Je kan het een beetje vergelijken met wat er afgelopen weekend in diverse steden is gebeurd. Mensen die op hetzelfde moment dezelfde behoefte hadden. Al betwijfel ik of zij elkaar vriendelijk gedag hebben gezegd. De vergelijking houdt hierbij dan ook wel op. Want het op een rijtje zetten van je gedachten tijdens een wandeling door het park is heel wat anders dan je eigen binnenstad in puin slaan.

Hoe doorgesnoven moet je zijn om willens en wetens de confrontatie aan te gaan met de politie omdat je niet na 21.00 uur je huis uit mag? Aan hoeveel ballonnen hebben die gasten zitten lurken? Die hebben toch totaal geen werkende hersencellen meer. Want je kan mij niet wijs maken dat een normaal denkend mens hieraan mee wil doen.

Het is vandaag al een aantal keer op TV gezegd; dit waren geen demonstranten, dit waren relschoppers. Niet dat ik de demonstranten van tegenwoordig er niet toe in staat acht hoor, want dat hebben heel veel van hen de laatste maanden wel laten zien. En er zijn misschien wel mensen bij geweest dit weekend die echt de intentie hadden om te demonstreren tegen wat dan ook. Dan nóg ga je niet bewust na het ingaan van de avondklok de confrontatie aan met de politie.

Dat hele demonstreren slaat trouwens nergens op. Waar demonstreren ze nou tegen? Tegen corona? Tegen de maatregelen? Of de regering het zo leuk vindt om het hele land op slot te gooien. Of de regering het zo leuk vindt om onze goed draaiende economie om zeep te helpen. Nee, ze demonstreren omdat het mag, het staat in de grondwet. En ja, dan moet je het doen hé? Dan moet je met een grote groep bij elkaar gaan staan en staan schreeuwen tegen de politie dat je het niet eens bent met wat de regering noodgedwongen moet toepassen. En doordat al die schreeuwers zo lekker dicht bij elkaar staan hebben we nu een avondklok. Daar moet dan ook weer tegen gedemonstreerd worden, want ja dat mag. En zo houden de mensen die het meest tegen alle maatregelen zijn, de oorzaak van alle maatregelen in stand.

Natuurlijk wil iedereen weer terug naar hoe het was. Ik ook. Lekker uit eten, middagje winkelen, op vakantie. Hoe moeilijk is het dan om even een paar weken de kiezen op elkaar te zetten en binnen te blijven. Ik vind het ook niet leuk, baal als een stekker, maar het is even niet anders. En dat betekent niet dat ik een dom schaap ben die me alles laat voorkauwen. Maar ik weet wel dat het geen enkele zin heeft om op het Malieveld te gaan staan schreeuwen dat ik het er niet mee eens ben. Ook al staat in de grondwet dat ik dat mag doen. Ik ga dan liever even naar het park voor een flinke wandeling. Daar krijg ik weer positieve energie van om die laatste loodjes van de maatregelen vol te kunnen houden.

Terwijl de oliebollen staan af te koelen (ze waren nog warm toen ik ze kocht) op deze laatste dag van het jaar waarin we niet veel mochten maar er toch veel gebeurd is, is dit het moment om even terug te kijken.

Voor mij begon het jaar rustig, met een cursus waarvoor ik steeds 4 dagen naar Apeldoorn moest. De dag voor mijn examen werden de eerste maatregelen aangekondigd, wat inhield dat ik onverrichter zaken terug naar huis ging. Twee maanden later heb ik alsnog examen kunnen doen (en uiteraard geslaagd!).

Thuiswerken werd geïntroduceerd en na wat opstart problemen werd het al snel het nieuwe normaal. Nog steeds had ik het idee dat we er met een week of drie wel vanaf zouden zijn. Maar het liep anders…

Onze 15 daagse cruise werd geannuleerd. Dat was even slikken want daar keek ik al bijna een jaar naar uit. Ondanks die tegenvaller was het wel fijn dat ik thuis bleef, omdat inmiddels mijn moeder ernstig ziek was. Nu kon ik haar regelmatig bezoeken.

Thuiswerken had als neveneffect dat je alles in huis gaat zien en (in mijn geval) je eraan gaat irriteren. Reden genoeg om tijdens de vrije dagen die door de geannuleerde cruise thuis doorgebracht werden, de gang een flinke opfrisbeurt te geven. Alles is opnieuw behangen en geverfd en de trap hebben we laten renoveren.

Inmiddels hadden we er een nieuw familielid bij, waarbij we helaas niet op kraamvisite mochten. Hopelijk kunnen we dat met zijn eerste verjaardag goed maken.

En het onvermijdelijke gebeurde in de zomer; mijn moeder verruilde haar aardse bestaan voor het eeuwige. Aan de ene kant een opluchting om haar uit haar lijden verlost te zien, terwijl het aan de andere kant voor veel verdriet zorgde dat we zo kort na het verlies van mijn vader nu ook van mijn moeder afscheid moesten nemen. Toen alle nasleep zo’n beetje achter de rug was, zaten we ineens in oktober. Reden om er even een paar dagen tussenuit te gaan, nu het nog kon. De dag dat we naar huis gingen werd de horeca weer gesloten.

Corona heeft gelukkig in mijn directe omgeving niet de kans gekregen om toe te slaan, al heeft het wel het leven gekost van een oud collega. Dat nieuws hakte er behoorlijk in.

Wat er komend jaar staat te gebeuren is voor iedereen natuurlijk onzeker. Ik krijg de indruk dat men denkt dat als vannacht de klok twaalf uur heeft geslagen, alle ellende achter de rug is. Dat zou toch mooi zijn! Helaas is de werkelijkheid anders. Iedereen wil 2020 zo snel mogelijk vergeten, maar voor mij gaat dat niet op, omdat dit het laatste jaar was dat ik mijn moeder nog had.

Vandaag is het de eerste oudejaarsavond dat ik niet om twaalf uur naar mijn ouders bel om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen en morgen blijf ik voor het eerst thuis op nieuwjaarsdag. Zo komen er nog meer eerste keren zonder moeder.

Maar we hebben ook leuke dingen in het verschiet. Als de maatregelen het toelaten hebben we in maart een bruiloft en in mei staat onze volgende cruise gepland. Nu maar hopen dat met het vaccinatie programma de pandemie onder controle komt, zodat alle plannen zonder restricties door kunnen gaan.

Ik wens jullie allemaal een gezellige jaarwisseling en alle goeds voor het komende jaar.

Vorige week is ons nieuwe bankstel gebracht. Niets bijzonders zou je zeggen, al kopen we ook niet ieder  jaar een nieuw bankstel. Maar dit bankstel is een stuk kleiner dan de vorige. Daar hebben we bewust voor gekozen.

Autistisch

Omdat we nu een kleiner bankstel hebben, hebben we de kamer anders kunnen indelen. En dat is voor iemand als ik, met licht autistische trekjes wel een dingetje. Want bij mij moet altijd alles op dezelfde plek staan of liggen. Als ik bijvoorbeeld een la open trek om er een schaar uit te pakken, dat moet ik die blindelings kunnen pakken. Als ik misgrijp, roep ik gelijk ‘waar is de schaar?’ terwijl hij misschien in het vakje er naast ligt.

Wat onze bankstellen betreft kan ik zeggen dat we inmiddels 29 jaar in dit huis wonen en dat de bankstellen al die 29 jaar in dezelfde opstellingen hebben gestaan. Nu ineens niet meer….

Dan denk je misschien ‘lekker boeien hoe een bank staat’ maar nogmaals, voor mij is dat wel een dingetje. Neem nou vanmiddag. Ik ging de vloer dweilen en heb daar altijd een vaste ‘route’ voor door de kamer. Eerst natuurlijk met de swiffer, die ik dan bij de afvalbak van de stok af haal om weg te gooien. Nog steeds stop ik met de swiffer op de plek waar altijd mijn afvalbak heeft gestaan, terwijl we sinds anderhalf jaar een andere keuken hebben en de afvalbak ergens anders staat. Ik bedoel maar.

Nieuwe route

Goed, na het swifferen sjees ik met het stoomapparaat door de kamer. En nu de bank op een andere plek staat, lijkt het wel of we een grotere woonkamer hebben. Het is zo vreemd om ineens een andere ‘route’ te moeten nemen. Zo is de computerkast, waar ik de poetsbeurt altijd begon, uit de kamer weg. Natuurlijk kan ik wel weer in die hoek beginnen, maar het voelt raar.

Ik ga er van uit dat het wel zal wennen. Net zoals ik over een tijdje bij de nieuwe afvalbak zal stoppen met swifferen. Want ondanks dat het allemaal vreemd is en ik er aan moet wennen, ben ik er wel heel erg blij mee. Ik moet gewoon mijn routeplanner anders instellen!

Ik ben niet zo goed in sociale media. Ik ben alleen actief op Facebook. Heb wel een account op Linkdin, maar dat is alleen omdat ik dat ooit eens voor een bureau moest doen. Net als het twitter account dat ik begin dit jaar moest aanmaken voor de cursus die ik volgde. Daar is het ook bij gebleven. Op mijn werk kijk ik nog wel eens naar twitter berichten die voor het werk van belang kunnen zijn, maar daar word ik alleen maar depressief van. Dat er zoveel mensen zijn die de hele dag niets anders doen dan op alles en iedereen commentaar geven, dan heb je toch geen leven? Nee, twitter is niet mijn ding.

Hutnummer

Maar onlangs heb ik een nieuw medium ontdekt. Nou ja, voor mij is het nieuw. Natuurlijk keek ik wel eens naar een filmpje op youtube, maar daar bleef het dan ook bij. Alleen de laatste tijd keek ik wat vaker en dan specifiek naar filmpjes over cruisen. Die hang komt vooral doordat we dit jaar niet konden cruisen vanwege corona. En nadat we onze volgende cruise voor volgend jaar hadden geboekt, wilde ik natuurlijk weten of er filmpjes op internet staan over de specifieke hut die we geboekt hebben. Helaas hebben we die (nog) niet gevonden.

Maar dit gezoek op youtube bracht me wel op een idee. Want nu ik op zoek was naar ‘onze’ hut, zijn er misschien ook mensen die op zoek zijn naar een van de hutten waar wij in verbleven hebben. Dus maakte ik een compilatie van de foto’s van onze laatste cruise. En eerlijk gezegd vond ik het hartstikke leuk om te maken! Alleen moest ik nog wel een youtube kanaal openen. Het was even zoeken hoe alles werkt en wat ik er mee kan. Maar uiteindelijk is het me gelukt om het filmpje online te plaatsen.

Geld verdienen

Toen ik op youtube ging rondkijken wat ik allemaal met mijn kanaal kan, werd ik eigenlijk alleen maar enthousiaster. Ik zag dat ik zelfs geld kan genereren met mijn filmpje! Maar….dan moet er minimaal 4000 uur naar mijn vakantiefilmpje worden gekeken en moet ik minimaal 1000 abonnees hebben. Ach, die illusie heb ik dus maar laten varen. Maar door dat rondneuzen werd ik wel gemotiveerd om ook van mijn andere cruise vakanties een film te maken. Inmiddels staan alle zes de cruisevakanties online en ben ik in een ‘zwart gat’ gevallen. Waar kan ik nou nog meer filmpjes over maken? Van youtube mag het van alles zijn, want tijdens de online cursus die ik heb doorgenomen werd verteld dat iedereen van zich mag laten horen, met wat dan ook (uiteraard met een aantal voorwaarden en restricties). Ja inderdaad, een cursus over hoe youtube werkt en hoe je je kanaal kunt optimaliseren. Ik heb zelfs een examen gedaan! 

Dus, mocht je nieuwsgierig zijn naar mijn cruisevakanties of gewoon naar mijn ‘movie making skills’ neem dan eens een kijkje op mijn youtube kanaal. Met een heleboel kleine beetjes kom ik misschien toch aan die 4000 uur. En als je dan ook nog op abonneren klikt, wie weet kan ik dan over tijdje met vervroegt pensioen! 

Hieronder vind je de link naar mijn kanaal. Kijk zo lang en zo vaak je wilt enne... delen mag!

(Om de een of andere vage reden staat er in de live versie van deze blog 2x een link. Klik op de onderste)

https://www.youtube.com/channel/UC9wBZ7eugGXM2lxDZExsnJQ" target="_blank">https://www.youtube.com/channel/UC9wBZ7eugGXM2lxDZExsnJQ

Door ziekte kan mijn moeder sommige basale dingen niet meer, zoals schrijven. Het lukt haar niet meer om haar handtekening te zetten. Dit was reden voor haar om mij te machtigen voor haar bankrekening zodat ik, wanneer nodig, betalingen voor haar kan doen. Ik had bij een ING kantoor een formulier gehaald en ingevuld, maar het lukte haar niet om er een lijkende handtekening op te zetten. Na een dag oefenen en zuchten gaf ze het op en zei ze dat we maar naar dat kantoor toe moesten.

Twee dagen later zat ik met haar bij het ING kantoor in Zoetermeer. Na alle formaliteiten moest ze haar handtekening op een kastje zetten zodat de dame achter de balie deze op haar scherm zag verschijnen. Ik moest de letters die ze moest zetten opnoemen. Na een paar pogingen was ING medewerkster er tevreden over en de machtiging werd doorgevoerd.

Omdat ik zelf ook een ING rekening heb, krijg ik de rekening gegevens van mijn moeder in mijn internet bankieren te zien. De dame achter de balie vroeg of ik mijn eigen inloggegevens gebruik. “Ja, maar mijn man gebruikt ook mijn inloggegevens.” “Dan zal hij ook de rekening van uw moeder zien.” Ik vertrouw Peter volkomen, maar ik vind het toch geen fijn idee dat als ik gemachtigd ben voor haar rekening, dat hij daar ook inzage in heeft. Diezelfde dag vroeg ik voor hem eigen inloggegevens aan bij ING.

Eén van de voorwaarden om de ING app te gebruiken is dat je je telefoonnummer op een kantoor moet laten registreren. Dus een paar dagen later waren Peter en ik op het ING kantoor in Zoetermeer om zijn telefoonnummer vast te laten leggen zodat hij via SMS codes kan ontvangen. Na zijn inloggegevens te hebben ontvangen bleek dit niet te werken. Een week later zaten we wéér bij het ING kantoor in Zoetermeer. Bleek dat zijn telefoon aan een ander rekening nummer was gekoppeld. Vreemd…

Thuis gekomen heeft hij gelijk weer ingelogd en ja hoor, het was gelukt. Maar wat schertste onze verbazing? Peter had in zijn eigen ING app de rekening gegevens van mijn moeder! Terwijl die in mijn app nog niet eens zichtbaar waren. “Dit wil ik niet hoor”riep hij gelijk. De eerst volgende maandag hing ik gelijk aan de telefoon bij ING en legde de situatie uit. Dat ik gemachtigd ben voor de rekening van mijn moeder en dat die rekening gegevens nu bij mijn man in zijn app zichtbaar zijn, terwijl hij helemaal niet gemachtigd is. De jongeman aan de telefoon was zeer verbaasd over de gang van zaken en zei dat hij mij terug zou bellen nadat hij alles had uitgezocht.

Na een half uurtje werd ik terug gebeld. “Ik heb met iemand van ICT gekeken wat er gebeurd is en het is duidelijk niet goed gegaan. De gegevens van uw moeder zijn nu weg uit de app van uw man en bij u staan ze er morgen bij. We gaan intern nog even uitzoeken waar dit data lek zit.” Ik was blij dat het is opgelost. Het bleek inderdaad dat bij Peter de rekeninggegevens van mijn moeder verdwenen waren en de volgende dag kon ik de rekening gegevens van mijn moeder raadplegen.

Vanavond om half acht ging de bel. Er werd twee bossen bloemen afgegeven; één voor Peter en één voor mij. Afzender ING met een kaartje erbij: ‘Excuses voor het ongemak’. Erg attent van ING en ook zeker terecht, want zoals ik aan de telefoon tegen de jongeman van ING zei “Ik vond dit echt niet kunnen.”

Ik denk nu dat het rekening nummer waaraan Peter z’n telefoonnummer in eerste instantie was gekoppeld, het nummer van mijn moeder was. Maar ach, het is nu allemaal in orde en we hebben mooie bloemen om van te genieten!

Soms gebeurd er iets in huis waardoor iedereen ineens op scherp staat. Nou ja, bijna iedereen. Vanmorgen wilde Peter toch nog even naar kantoor omdat hij daar meer werk kan verzetten dan wanneer hij thuis werkt. Gisteren was hij ook al naar kantoor geweest en omdat ik tijdens deze corona crisis thuis werk, neemt hij de auto mee. Ik heb al gezegd dat hij er niet aan moet gaan wennen, want straks na de crisis is dat feest natuurlijk weer over.

Vanmorgen wilde hij weggaan en kon nergens zijn autosleutel vinden. Hij heeft deze altijd apart van zijn huissleutel en bergt hem bij thuiskomst altijd op dezelfde plek op. Maar nu was de sleutel niet op z’n vaste plek. Alle mogelijke plekjes werden bekeken en daarna alle onmogelijke plekjes. In schoenen, tassen, jassen, vesten, kasten, alles waar het maar niet logisch is, werd gezocht. Uiteindelijk moest hij weg en vroeg hij om mijn sleutel. Ik moet zeggen dat het me moeite kostte om die af te geven, maar vooruit. Ik benadrukte nog wel dat hij hem niet mocht verliezen. Zijn reactie zal ik jullie besparen.

Peter zat de hele dag op kantoor en ik deze hele dag thuis. Tussen de werkzaamheden ging ik zoeken. Zoeken op plaatsen die nog onlogischer zijn dan de plaatsen waar we al eerder gekeken hadden, maar je weet maar nooit waar hij dat ding misschien heeft neergelegd. Al mijn pogingen waren tevergeefs.

Toen Peter thuis kwam vroeg ik hem gelijk of hij nog gezocht had. Het leek wel of hij zich op dat moment herinnerde dat hij zijn sleutel kwijt was en begon weer te zoeken. Nog een keer zijn laptop tas binnenste buiten gekeerd enz. Ik zei dat hij de dealer maar moest bellen om een nieuwe sleutel te bestellen. Toen hij de dealer aan de lijn had, vertelde deze hem dat er die ochtend iemand gebeld had die een autosleutel met een label van de dealer had gevonden op het fietspad bij het station. Hij gaf het telefoonnummer van de eerlijke vinder door zodat we hem zelf konden bellen. Peter sprak zijn voicemail in en na een tijdje belde de man terug met de mededeling dat hij de sleutel bij het politiebureau heeft afgegeven en dat zij deze op maandag bij de gemeente gaan afgeven.

Ik zocht snel op internet of het bureau nog open was en dat bleek inderdaad het geval. Toch maar even bellen of het met deze crisis wel mogelijk is om een gevonden voorwerp op te halen. Ik kwam op het landelijk telefoonnummer politie uit (0900-8844) en deed mijn verhaal. De dame aan de lijn vertelde dat de politie niets met gevonden voorwerpen doet Ja duh! Dat weet ik ook wel. Ik onderbrak haar om te vertellen dat de vinder van de sleutel deze op het bureau in Zoetermeer heeft afgegeven. Ze ging het navragen. Ik zei nog tegen Peter dat ik hoopte dat ze ook gelijk zou vragen of hij hem nu nog kon ophalen. “Bedankt voor het wachten mevrouw. Ja, de sleutel ligt daar en hij kan tot vanavond half tien worden opgehaald.” Mooi! Peter op de fiets naar het bureau met mijn sleutel mee als voorbeeld. Bij thuiskomst reageerde de auto inderdaad op de sleutel. Pff!

Dan vraag je je nu natuurlijk af hoe Peter de sleutel op het fietspad bij het station heeft kunnen verliezen, als hij met de auto naar zijn werk gaat? Normaal gaat hij altijd met de trein naar zijn werk en fietst hij naar het station. Omdat met het thuiswerken dat fietsen erbij inschiet, fietst hij iedere ochtend even naar het station heen en weer. Blijkbaar had hij zijn autosleutel al in zijn broekzak gedaan en is hij deze tijdens het fietstochtje verloren. Blij dat er toch nog eerlijke vinders zijn!

Deze week ben ik de hele week vrij. Dat was al zo gepland. Maandag en dinsdag voor mijn verjaardag. Woensdag is mijn vaste vrije dag en donderdag heb ik mijn RPU dag. Dat is een soort pre pensioen. Omdat ik dan alleen de vrijdag had moeten werken heb ik die ook vrij genomen. We hadden een paar dagen in een hotel in Tilburg geboekt. Vorige week kreeg ik bericht van van der Valk dat ze een aangepaste menukaart hebben en dat we zowel ontbijt als diner via roomservice kunnen bestellen. Ik heb ze een mailtje terug gestuurd met het bericht dat ik de reservering wil annuleren. Er is verder nergens wat open in de omgeving en om nou met deze crisis naar Brabant te gaan lijkt me niet verstandig. Dan zitten we twee dagen in een hotelkamer. Daar heb ik geen zin in en al zeker geen zin om daar zoveel geld voor te betalen. Eerst dacht ik nog “dan kunnen we gebruik maken van het zwembad en de wellness”, maar ook die zijn gesloten. Dus dat wordt een ander keertje naar Brabant.

Verjaardag

Ik heb vorige week ook besloten om vandaag mijn verjaardag niet te vieren. Het lijkt me niet verstandig om met een kamer vol mensen op elkaar te gaan zitten. Wij hebben zelf geen ziekte verschijnselen en ik ga er van uit als iemand dat wel heeft, dat die dan niet op visite komt. Maar ik wil het niet op mijn geweten hebben dat iemand in mijn huis wordt aangestoken door iemand die niet weet dat-ie het virus bij zich draagt. Wat dat betreft hebben we teveel mensen in de risicogroepen in de familie. Maar wat een rare verjaardag. Waar ik normaal al een dag van te voren bezig ben met koken voor de hele familie, heb ik nu niet eens boodschappen gehaald voor vandaag. We bestellen vanavond wat bij de Griek. Dan hebben we toch een beetje het gevoel van ‘uit eten’.

Herstel van de natuur

Toch ben ik benieuwd wat deze maatregelen voor effect zullen hebben en op welke termijn. Ergens denk ik dat het de natuur is die ingrijpt om zich te herstellen. Er zou anders nooit een reden zijn voor alle landen in de wereld om het vliegverkeer stil te leggen, winkels en restaurants te sluiten, mensen binnen te houden. De hele wereld staat stil. Bijna geen verkeer op straat, nagenoeg geen vliegverkeer meer, de lucht klaart er gelijk van op. Het schijnt dat in Venetië zelfs dolfijnen gespot zijn omdat het water daar een stuk schoner is. Wat dat betreft zou ik zeggen, laten we nog een maand zo doorgaan, zodat de natuur zichzelf weer herpakt heeft. Maar aan de andere kant moet ik er niet aan denken om nog een maand binnen te zitten. Daarnet ben ik even een blokje om geweest. Het is zulk mooi weer dat het zonde is om daar niet even van te genieten. De enkele wandelaar die ik tegen kwam ging net als ik een stukje uit de weg zodat we voldoende ruimte tussen ons hadden. Okay, ik had geen duimstok bij me om te zien of het daadwerkelijk anderhalve meter was, maar we dachten er allebei aan en hielden er rekening mee.

Thuis werken

Volgende week werk ik weer thuis. Dat heeft zo zijn voordelen: geen reistijd bijvoorbeeld. Maar ook heb ik me vorige week niet opgemaakt, ik zit toch binnen. Dus in plaats dat ik smorgens om half zeven de deur uit ga, sta ik nu om half zeven op. Snel onder de douche en wat kleren aanschieten. Als ik beneden kom start de computer op terwijl ik intussen mijn ontbijt klaar maak. Dat eet ik op terwijl ik mijn mail lees. Dat wordt wat als ik straks weer naar kantoor moet en om kwart voor vijf mijn bed uit moet….

Maandag 16 maart 2020 was bedoeld om examen te doen en een opleiding van 14 weken af te ronden. Ik had mezelf op de ochtend laten indelen, zodat ik de dag ervoor kon overnachten in het hotel waar ik die 14 weken ook ben verbleven tijdens de cursus. Toen ik in september vorig jaar mezelf voor deze cursus had opgegeven en de data van de overnachtingen aan mijn werkgever doorgaf, had ik bedacht dat ik het op maandagochtend 16 maart 2020 niet zag zitten om van Zoetermeer naar Apeldoorn te rijden.

Zondagmiddag 15 maart 2020 kwam er bericht van een van de coördinatoren van de opleiding die aangaf dat er op maandagmiddag een crisisoverleg zou plaatsvinden waardoor de examens van dinsdag misschien zouden komen te vervallen. “Gelukkig” dacht ik, want ik wil het nu wel afgerond hebben. Sinds december 2019 ben ik met deze opleiding bezig dus het wordt tijd om er een streep onder te zetten. Vol vertrouwen vertrok ik richting Apeldoorn.

Tijdens mijn laatste verblijf in het hotel had ik een tafel gereserveerd in het restaurant voor 18.00 uur. Om half zes hoorde ik via de televisie dat alle horeca gelegenheden dicht moesten vanaf 18.00 uur. “Potverdorie, mijn diner!” Ik liep naar de receptie om te vragen of dat ook voor hotel gasten gold. Ze kunnen gasten toch niet zonder eten naar bed laten gaan. Maar (logisch) daar wisten ze nog van niets. Ik besloot om iets voor zessen naar het restaurant te lopen om mijn diner te gaan nuttigen. Maar daar waren de serveersters bezig alle tafels af te ruimen. ‘Onze’ ronde tafel, waar ik die 14 weken met een aantal medecursisten de diners en ontbijten heb genuttigd, stond er verlaten bij. Ik had bijna de neiging om er te gaan zitten, maar kon me nog net inhouden. Er zaten een aantal mensen in het restaurant van hun maaltijd te genieten, dat gaf hoop.

Door een serveerster werd ik naar de desk aan het begin van het restaurant gestuurd want “we mogen geen nieuwe gasten meer aannemen” zei ze. Gelijk daarop werd ik door een manager uitziende man teruggeroepen met de vraag wat hij voor mij kon doen. “Een tafel, ik heb gereserveerd om 18.00 uur.” “Heeft u de maatregelen niet gehoord op TV?” vroeg hij verbaasd. “Jawel, maar dat geldt toch niet voor hotelgasten?” zei ik quasi verbaasd. Ik kan me voorstellen dat er geen restaurant gasten van buitenaf naar binnen mogen, maar als hotel moet je je gasten toch kunnen verzorgen? Of zeg ik nu iets geks? Hij schudde zijn hoofd en zei dat de keuken dicht ging. Ik keek hem hulpeloos aan en zei dat ik buiten ook nergens kan eten. “Kan ik dan roomservice bestellen?” Maar weer schudde hij zijn hoofd. Hij verwees me naar een supermarkt in het dorp verderop. Zie je het voor je: een Albert Heijn filiaal in Uggelen op zondagavond. Ik denk dat ik daar voor een gesloten deur had gestaan.

Gelukkig kon hij meedenken en bood hij mij een magnetronmaaltijd van Valk vers aan. Die staan daar in een vitrine, samen met ander verse producten die je kan kopen. Ik zocht een maaltijd uit en de man wilde me nog een sapje aansmeren, fruit en een frisdrank. “Nee, ik heb genoeg aan een spa-tje, dat drink ik thuis ook, dus dat is hier niet anders.” Nou vooruit, een stukje fruit dan. De manager liep mee naar de receptie want daar staat een magnetron.

De receptiemedewerker reageerde nogal opmerkelijk op de vraag van de manager of hij de maaltijd voor mij wilde opwarmen “Ben ik nu van het koken?” Tja, als je achter de receptie staat hoef je je niet druk te maken over het eten van je gasten. Toen de manager zei dat hij niet weet hoe de magnetron werkt, was het goed en liep de receptiemedewerker mee naar de magnetron. Hij stelde het apparaat in en zei dat als ik een ‘ping’ hoor, de maaltijd klaar is. Fijn dat hij dat erbij zei, ik had me anders geen raad geweten…

Met mijn maaltijd en flesje spa rood ging ik terug naar mijn kamer. Helaas was niet alles even warm, maar ik vond het best. Ik heb de half koude maaltijd naar binnen gewerkt, ik had tenminste wat naar binnen.

Inmiddels werd er op TV verteld dat het sluiten van restaurants niet van toepassing is op hotels. Kort daarna werd ik gebeld door de receptiemedewerker met het bericht dat ik gebruik kon maken van de roomservice. “Ik heb net een magnetron maaltijd naar binnen gewerkt, ik hoef nu niets te bestellen.” “Mocht u vanavond nog willen bestellen dan kan dat tot 22.00 uur.” “Hoe zit het morgen met het ontbijt?” Ik had me voorgenomen dat als er niet ontbeten kon worden, ik wat eerder naar de academie zou vertrekken om dan bij de Uggelse AH een broodje te halen. "Er is een aangepast ontbijt buffet. U kunt daar wat eten halen en het dan meenemen naar uw kamer.” Nou prima, daar kon ik mee leven.

Omdat ik toch nog wat trek had maar geen zin in een complete maaltijd, liep ik naar het ‘winkeltje’ bij de receptie om wat te knabbelen te halen voor bij de TV. Ik zag een aantal serveersters en de restaurant manager met karren en dienbladen door de gang buffelen om alle roomservice af te leveren. De man zei mij nog vriendelijk gedag.

Toen ik goed en wel naar bed wilde gaan (ik zat mijn examenmateriaal nog even door te lezen maar had er eigenlijk geen zin in) kreeg ik weer een berichtje van de opleidingscoördinator. “Alle examens gaan niet door.” Nou, daar zat ik dan, in Apeldoorn, in een hotel, zonder normale maaltijd en zonder reden, betaald door de baas. Even schoot het door mijn hoofd “rijd ik nu terug naar huis?” Maar daar was ik al snel voor mezelf uit. Het was over tienen en eer dat ik dan thuis zou zijn en op bed zou liggen, dat werd me te laat. Ik kroop het hotelbed en zou de volgende ochtend na het ontbijt gelijk naar huis rijden.

Maandagochtend 16 maart 2020. Het ontbijtbuffet van het hotel was beperkt tot in huishoudfolie verpakte schaaltjes met broodjes, beleg, sapjes en melkproducten. Ik nam wat mee naar mijn kamer om het daar te verorberen. Het was behelpen, maar het was tenminste iets. Daarna uitchecken en terug naar huis. Geen examen, geen streep eronder. Nu afwachten wanneer er een mogelijkheid is om alles echt af te ronden.

Heb jij dat ook? Dat er in je gedachten allerlei rampen plaats vinden? Ik ga er van uit dat ik niet de enige ben die dat ondergaat, maar is dat wel zo?

Neem afgelopen week. Ik moest werken en was daarom vroeg uit bed. Peter was al naar zijn werk, dus ik was alleen thuis met de katten. Gedoucht en ontbeten beklom ik de zoldertrap naar mijn slaapkamer om mijn gezicht de nodige kleur bij te brengen. Halverwege de klim verloor ik mijn evenwicht en kon me nog net op tijd aan de trapleuning vastgrijpen. Niets aan de hand dus. In mijn slaapkamer aangekomen plofte ik voor mijn kaptafel neer en begon het dagelijkse kleur ritueel. Intussen zat ik te bedenken wat er was gebeurd als ik me niet had kunnen vastgrijpen aan de trapleuning. Als ik bijvoorbeeld mijn handen vol had gehad. Of als ik misgegrepen had naar de leuning. Dan was ik achterover van de trap gevallen. En dan? Misschien had ik wel één of allebei mijn benen gebroken en kon ik me niet bewegen. Mijn telefoon lag beneden ( bij mij is hij niet geïmplementeerd aan mijn hand) en sinds we een nieuwe huistelefoon hebben, hebben we op de eerste etage geen handset meer staan. Ik zou dus niemand kunnen bellen.

Op mijn werk zouden ze zich afvragen waar ik blijf. Zou dat gelijk om 7.00 uur zijn of zullen ze nog even wachten of ik later kom? En als ze dan besluiten om te bellen waar ik blijf, kan ik de telefoon niet opnemen want die ligt beneden. Zullen ze zich zorgen maken? Misschien proberen ze het telefoonnummer van Peter te achterhalen om hem te vragen of er iets met me is. Misschien sturen ze een auto langs om te kijken wat er aan de hand is. Mijn auto staat dan voor de deur dus kunnen ze weten dat ik daar niet mee weg ben. Natuurlijk zegt dat niets, want ik kan een reden hebben om met openbaar vervoer weg te zijn. En als er dan iemand aanbelt kan ik de deur niet open doen. Misschien ben ik wel buiten westen zodat ik niet kan roepen. En als ik wel kan roepen, zullen ze me dan horen?

Misschien gaan ze bij de buren aanbellen of die weten of ik thuis ben of niet. En misschien vragen ze wel aan de buren of ze een sleutel van mijn woning hebben. Maar ze kunnen ook besluiten om weg te gaan wanneer er niet wordt open gedaan. Dan lig ik daar, roerloos onderaan de trap. Peter komt pas om vier uur thuis. Tegen die tijd ben ik helemaal verkleumd.

Dan schrik ik op uit mijn gedachten, kijk op de klok en realiseer me dat ik moet opschieten om op tijd weg te gaan. Als ik even later opgetut en wel de trap weer afloop, houd ik me voor de zekerheid toch maar goed vast.

Nu ging het alleen om een val van de trap, maar je wilt niet weten wat er allemaal door me heen gaat als ik met vakantie ga, als mijn dochter 's nachts op stap is, als de poes al een tijdje buiten is, als Peter na vier uur nog niet thuis is, als….

Ach, het speelt zich allemaal af in mijn gedachten. Gelukkig blijft het daar bij.

Al vanaf seizoen één kijk ik naar married at first sight. Gewoon om te zien welke mensen met elkaar gematcht worden en of daar inderdaad een langdurige relatie uit voort kan komen. In twee gevallen is dat inderdaad het geval en het was prachtig om te zien hoe zich dat ontwikkelde.

Maar als het in twee gevallen goed ging, ging het in de andere gevallen niet goed. En in veel van die gevallen was dat ook voorspelbaar. Ondanks dat alle deelnemers zeiden dat ze er open in gingen, zag je al snel een soort barrière opdoemen die iedere vorm van openheid blokkeerde. Jammer, want in een aantal van die gevallen had ik het idee dat het echt wat had kunnen worden. Voor zover ik daar vanaf de bank over kan oordelen natuurlijk.

Komende week worden de twee laatste afleveringen van dit seizoen uitgezonden. Ik heb goede hoop dat daar een paar leuke matches bij zitten. Maar één stel is echt een mis-match. Dat was al vanaf het eerste moment duidelijk, voor mij dan. En jammer genoeg heb ik gelijk gekregen. Want laten we eerlijk zijn, je gaat er toch van uit dat als je met zo’n programma mee doet, dat er een leuke relatie uit voort komt.

Chantal en Henk

Iedereen die het programma volgt weet waarschijnlijk al dat ik het over Chantal en Henk heb. Dat huwelijk was al gelijk gedoemd tot mislukken. Niet in de laatste plaats door het veeleisende karakter van Chantal. Even los van de eis dat een man geen lichaamsbeharing mag hebben, kreeg Henk al van de ambtenaar van de Burgerlijke Stand te horen dat hij zittend moet plassen, zijn handen moet wassen na het toilet bezoek en niet mag smakken tijdens het eten. Welkom in je huwelijk Henk! Normaal laat je de ambtenaar wat karakter eigenschappen van jezelf benoemen zodat de ander een beetje een beeld van je krijgt. Je trouwt tenslotte met een wildvreemde. Maar Henk kreeg gelijk een lijstje met regels voorgeschoteld.

Natuurlijk had Henk nee kunnen zeggen op dat moment, maar dat heeft hij niet gedaan. Daar is ook wel wat voor te zeggen want je gaat er immers ‘open in’. En ondanks dat Henk prima voldeed aan de anti beharing eis, leek hij mij niet het type man voor Chantal. Maar ook Chantal heeft ja gezegd, want ook zij ging er ‘open in’. In dat geval ga je er van uit beiden er alles aan zullen doen om het experiment te laten slagen. Of ze dat niet gedaan hebben weet ik niet. Ik ben er niet bij geweest. En eerlijk gezegd denk ik dat de programmamakers ons laten zien wat ze willen laten zien. Als tijdens de opnames al duidelijk wordt dat dit huwelijk niets gaat worden, dan krijgen wij ook scènes te zien waaruit dat duidelijk wordt. Als er momenten zijn geweest waarbij Henk en Chantal een leuke tijd hebben gehad, is dat voor het programma niet leuk. Ik denk tenminste dat er zo gemonteerd wordt, maar dat zullen wij nooit te weten komen.

Pissen

Toch moet me nog wel iets van het hart over Chantal. Tijdens een gesprek dat zij met Henk had vertelde ze dat ze er moeite mee had dat hij had gezegd dat hij moest pissen. “Ik zeg dan dat ik even naar het toilet ga” was haar reactie. ‘Want als je je een prinsesje voelt, gedraag je je daar ook naar’. Heel begrijpelijk. Maar wat Chantal even was vergeten is dat ze in een paar afleveringen eerder, toen Carlo bij haar binnen kwam, keihard in plat Haags riep “KRIJG DE CHOLERA!!” Ook het woord ‘K*T’ kwam tijdens de verschillende afleveringen regelmatig uit haar mond. Dan vind ik het nogal hypocriet om je te storen aan iemand die zegt dat hij gaat pissen. Ik vond het ook erg opvallend dat ze het steeds had over ‘ik’. “IK wil dat het zo gaat, IK vind dit en IK vind dat en IK zeg zus en IK zeg zo.” Waarbij ze ook nog de nadruk op het woordje IK legde. Jammer dat ze nooit eens aan Henk vroeg “wat vind jij?”

Nogmaals ik ken ze alle twee niet en ik ben er niet bij geweest, dus ik kan niet oordelen over hoe ze zijn en het feit of ze er alle twee genoeg moeite voor gedaan hebben om het huwelijk te laten slagen. Dat is iets wat zij zelf bepalen. Maar dat neemt niet weg dat het zowel voor Henk als voor Chantal vervelend is dat het zo gelopen is. Ik denk dat ze er allebei een andere voorstelling van hadden toen ze aan het progamma begonnen. Misschien heeft hun deelname aan dit programma er toe bij gedragen dat er ergens in Nederland iemand rondloopt die wel bij ze past. Dan heeft deze hele poppenkast toch nog nut gehad.

Sinds begin december volg ik een opleiding voor mijn werk. Het is een intensieve opleiding die wordt gegeven in Apeldoorn, steeds vier dagen achter elkaar. Omdat ik niet iedere dag heen en weer wil reizen, heeft mijn werkgever voor mij een hotelkamer gereserveerd. Ideaal, want ik moet er niet aan denken om iedere dag tenminste anderhalf uur heen en anderhalf uur terug te moeten rijden. Als je vanaf december zowat om de week vier dagen in een hotel zit, ga je het al snel gewoon vinden. Dat klinkt misschien heel verwend, maar iedere ochtend hetzelfde ontbijt buffet en iedere avond hetzelfde warme buffet, heb je na verloop van tijd wel gezien.

Sunshower

De vorige keer had ik een kamer met een sunshower. Dat is eens lekker! In eerste instantie stond hij op UV maar de tweede dag had ik gezien dat hij ook op Infra Rood kan. Die ochtend had ik een heerlijke warmte op mijn rug tijdens het douchen. De kamer was zeker de helft kleiner dan de kamers die ik daarvoor een aantal keren heb gehad, maar het bleek dat het voor mij alleen prima te doen was. Het enige wat mij opviel was dat er een groot schilderij aan de muur hing met een dame erop die nogal boos keek. Als ik in bed lag keek ze mij boos aan.

Bij het uitchecken heb ik gevraagd of ik de volgende keer weer een kamer met een sunshower kan krijgen. Afgelopen week was ik weer in Apeldoorn en inderdaad kreeg ik weer zo’n zelfde kamer. Twee dingen vielen gelijk op: de kamer was gespiegeld aan de vorige, dus ik moest even schakelen. Want alles was nu omgedraaid, de douche, het bed, het bureau en natuurlijk de deur. Met mijn licht autistische trekjes was dat even slikken. Het tweede wat mij opviel was dat er geen schilderij in de kamer hing, wel een haakje. Dan verschijnen er bij mij gelijk allerlei vraagtekens boven mijn hoofd. Heeft er wel een schilderij gehangen? Zo ja, waarom is hij dan weg en waar is hij nu? Zo nee, waarom zit er dan een haakje in de muur? Okay, adem in, adem uit, dit ligt buiten mijn cirkel van invloed, niet over nadenken.

Niet alleen de kamer was gespiegeld, blijkbaar ook de glazen douchedeur. Natuurlijk zat deze nu aan de andere kant, maar nu ging hij ook naar binnen open, terwijl dat in de vorige kamer naar buiten was. Ik weet nog dat ik toen dacht dat dat niet handig is, omdat je dan het douchematje wegschuift als je uit de douche komt. Maar nu stond ik aan de douche deur te trekken, waarbij ik nog bijna mijn nagel brak, terwijl hij naar binnen open gaat. Een kwestie van wennen. Terwijl ik mijn kop vol met sop had, deed ik de sproeier uit en pakte mijn bus doucheschuim die ik steeds naar het hotel had meegenomen. Het is zo’n spuitbus van rituals waar je even mee moet schudden om een lekkere schuimbol te krijgen. Maar hoe hard ik ook met die bus stond te schudden, er kwam niets uit. Had ik gewoon een lege bus meegenomen! Daar stond ik dan met mijn haar vol sop en een nat lijf. Ik zag op de wastafel een tube met bodywash staan van het hotel. “Dan die maar.” Ik stapte de douche uit, waardoor de vloer natuurlijk gelijk drijfnat was, pakte een tubetje en dook weer snel het warme hok in, voor de IR lamp. Het spul wat uit het tubetje kwam leek wel jam. Het schuimde ook niet. Wat een blamage, maar ik had in ieder geval iets om me mee te wassen.

Na het douchen smeerde ik me in met een bodycrème. Nadat ik mijn ondergoed had aangetrokken ging ik op een stoel zitten om mijn sokken aan te doen. Die stoelen zijn van skai, zo makkelijk om af te nemen. Maar toen ik weer opstond leek het wel of ik vacuüm was gezogen, zo’n geluid gaf het. 

Toen ik de tweede avond in bed lag te draaien, zag ik in het donker ineens iemand naar me staren. “Waar komt die vent nou ineens vandaan?” dacht ik. Wat bleek? Er was die dag blijkbaar een schilderij aan het haakje opgehangen. Het was het portret van een man, een beetje in de stijl van Frank Sinatra.

Bediening

Maar waar ik me deze keer het meest aan verwonderd heb, is de bediening in het restaurant. Er zijn een aantal medestudenten die ook in het hotel verblijven en we hebben afgesproken om iedere avond samen te dineren, wel zo gezellig. We (her)kennen inmiddels een aantal dames van de bediening en blijkbaar geldt dat andersom ook, want ik krijg de indruk dat we soms totaal genegeerd worden. Uiteindelijk moeten we toch geholpen worden, maar het is al een paar keer voorgekomen dat we na een uur nog niets te eten hadden. Eén van de medestudenten heeft een speciaal dieet doorgegeven aan de keuken. De kok maakt dat voor haar klaar terwijl wij van de kaart bestellen of van het buffet eten. De eerste twee avonden was er een serveerster die het wel snapte en er voor zorgde dat we redelijk tegelijk zaten te eten. Maar zij zou er onze laatste avond niet zijn en had toegezegd dat ze haar collega zou inlichten over het speciale dieet. We zaten met de kaart op schoot te wachten om een bestelling door te geven, maar alle serveersters liepen met een boog om onze tafel. Toen we er eindelijk een hadden getackeld zei ze dat ze geen bestelling kon opnemen omdat een van ons een speciaal dieet had. Ja, dus? Haar collega was geïnstrueerd en die zou ze roepen. Even later kwam er een andere serveerster onze kant op en we waren in de veronderstelling dat zij onze bestelling zou opnemen. Maar ook zij verwees naar een collega, die ze gelijk zou halen. Ik vroeg nog waarom ze onze bestelling niet gewoon kon opnemen omdat dat niets met dat speciale dieet te maken had. Maar ze schudde haar hoofd en liep weg. Ze stond een hevige discussie met de beoogde collega te voeren en kwam weer terug om als nog de bestelling op te nemen. We zaten inmiddels al bijna een uur aan tafel. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten en gingen we na 3½ uur naar onze kamers.

Over twee weken is de laatste week van de opleiding. Dan ga ik weer voor vier dagen naar Apeldoorn en hoop ik weer een kamer met een sunshower te krijgen. Nu ben ik voorbereid op iedere kamer, gespiegeld of niet.

Enne, tegen die medestudent met het speciale dieet hebben we gezegd dat ze de volgende keer maar ergens alleen aan een tafel moet gaan zitten eten. 

Ken je dat? Dat je onbewust dingen doet die blijkbaar een reden hebben? Dat automatisme zit al zo in je systeem, dat de hele reden waarom je het doet (of laat) er niet meer toe doet.

Gisteren liepen we, zoals meestal op zaterdag, naar het stadshart. Onbewust stapte ik, zoals altijd, over een put in de stoeprand. Het viel me op hoe smal die put was. “Was dat vroeger ook al zo?” dacht ik bij mezelf. En voor ik er erg in had, was ik in gedachten terug in de tijd.

Ik zal hooguit een jaar of acht geweest zijn toen ik met vriendinnetje Yvonne bij haar voor de deur aan het spelen was. Waarschijnlijk hinkelen of touwtje springen. We kwamen op het idee om trammetje te spelen. Ik vermoed dat even daarvoor tram 16 voorbij was gereden over de Laakweg. Yvonne was de tram en de putten in de stoeprand waren de haltes. Yvonne ging een blokje om en ik stond op haar te wachten op de put bij haar voor de deur. Het deksel van deze put lag er altijd al scheef op, maar daar zag ik geen gevaar in omdat hij er altijd al scheef op had gelegen. Ik stond een beetje ongeduldig te wiebelen toen ineens het putdeksel onder mijn voeten vandaan schoot en ik in de put viel. Ik kon mezelf met mijn armen op de stoeprand omhoog houden, waardoor ik met kop en schouders op straathoogte hing. Yvonne was nog in geen velden of wegen te bekennen en ik hing daar maar.

Ineens zag ik mijn broer Rob aan komen lopen. Ik vroeg hem om me uit de put te helpen, maar hij haalde zijn schouders op en liep door. of ik dagelijks in de put hing. En ja, waarom zou je als broer je jongere zusje uit de put helpen?

Toen ik me mijn benarde situatie begon te realiseren raakte ik toch wel lichtelijk in paniek. Op dat moment kwam Yvonne’s vader naar buiten en hij tilde me de put uit. Ik moet eerlijk zeggen dat ik pas later ben gaan nadenken over hoe diep zo’n put eigenlijk is en wat er met me was gebeurd als ik mezelf niet omhoog had kunnen houden. Dat zijn dingen waar je als achtjarige niet over nadenkt. Gelukkig maar, anders zou je niets meer durven.

Of zoals die keer dat ik bij de camping met mijn voet door het wild rooster was gezakt en er een auto aankwam. Ik kreeg mijn voet er niet snel uit en door de paniek draaide ik mijn voet ook nog, waardoor ik hem helemaal niet meer omhoog kreeg. Toen ik de auto zag naderen begon ik te brullen omdat ik dacht dat die over me heen zou rijden. Maar de automobilist stapte uit en hielp mij om los te komen. Dat dit ook een oplossing was, had ik niet bedacht. Ik kom niet vaak meer op de camping, maar als ik er ben, of ergens anders met een wildrooster, loop ik altijd op de naad van het rooster.

Dit soort akkefietjes heeft er in geresulteerd dat ik nooit op een put stap, maar er overheen. En toen ik dat gisteren onbewust weer deed, kwam dat moment op de Laakweg ineens weer naar boven. Bijzonder toch dat zoiets van járen geleden nog zo’n impact op je dagelijks leven heeft? En dan vraag ik me nog steeds af of die putten vroeger ook zo smal waren. Maar ja,  mocht ik ooit de vergissing maken om er toch op te gaan staan het deksel schiet weer weg, hoef ik niet bang te zijn dat ik er weer volledig in weg zak. Misschien met één been.

Afgelopen twee weken ben ik begonnen aan een voor mijn functie verplichte cursus. Geen van mijn collega’s staat te trappelen om er aan te beginnen, wat wel te begrijpen is aangezien de cursus over drie maanden is verspreidt. Ik moet ervoor naar Apeldoorn, waardoor ik steeds vier nachten in een hotel verblijf. Die keuze was overigens niet zo moeilijk. Al komt het misschien verwend over als ik zeg dat vier dagen in een hotel met alles erop en er aan, betaald door de baas, niet iets is om naar uit te kijken. Iedere ochtend hetzelfde ontbijt buffet en iedere avond het zelfde diner buffet, daar ben ik na twee dagen al op uit gekeken. Maar aan de andere kant moet ik er niet aan denken om iedere dag van Zoetermeer naar Apeldoorn heen en weer te rijden. Dus dan nemen we die buffetten maar op de koop toe. De kamers zijn daarentegen voortreffelijk, erg ruim en in het midden van de kamer een heerlijk bad. Ondanks dat ik vaak het geduld niet heb om uitgebreid in bad te gaan, heb ik me toch laten verleiden om er gebruik van te maken. Na een half uur op de loopband en een kwartier op het roeiapparaat vond ik dat ik wel een bad verdiend had. Met veel moeite lukte het me op de stop in het bad dicht te krijgen. Nergens staat hoe je dit moet doen, dus toen na veel trek en drukwerk bleek dat er een knop verschoven moest worden, waarna ik het bad kon laten vollopen. Het weelderige schuim rees langzaam boven de rand van het bad uit waarna ik mij gracieus in het warme water liet zakken. (Lees: ik klauterde moeizaam in het bad). Nou, daar lag ik dan.

het volle bad.

Na een klein kwartier had ik er al weer genoeg van. Ik bedacht me op dat moment dat het wel leuk is, zo’n vrijstaand bad midden in de kamer, maar ik kon me nergens aan vastpakken. Het enige wat er bij het bad staat is een soort console waar de kraan aan vast zit. Daar widel ik me niet aan optrekken, stel je voor dat…. Met geen mogelijkheid kwam ik overeind in dat gladde bad. Ik zag het al gebeuren dat mijn mede cursisten in de loop van de volgende dag ontdekten dat ik er niet was en dat ik uiteindelijk, half verschompeld,  door de brandweer uit het bad gehesen moest worden. Er zat maar één ding op: omdraaien. Ik bracht mijzelf op mijn knieën in het bad en zag zo de kans om overeind te klauteren. Ik stond nog mijn knieën in het schuim, dus schoof ik de knop van de stop weer terug zodat het bad intussen kon leeglopen. Met de handsproeier spoelde ik het schuim van mijn lichaam en begon met afdrogen. Daarna klauterde ik weer uit het bad op het badmatje dat ik had klaargelegd. Ik liep van het badmatje af en bemerkte dat de vloer nat was. Rondkijkend in de kamer bleek dat de halve kamer had genoten van de handspoeier. Zelfs de spiegel was er niet aan ontkomen! Ik stond daar twee seconden te bedenken wat ik zou doen, zo laten of droogmaken. Uiteindelijk besloot ik met het badlaken waarmee ik mezelf had afgedroogd de vloer ook te drogen. Ik had inmiddels mijn nachthemd aan en ging met de handdoek onder mijn voeten al schuifelend door de kamer en rondom het bad. Onderweg even de spiegel meegenomen en weer door. Nadat ik me op het bed had laten vallen zag ik dat het bad nog steeds vol was. Na een paar pogingen om de stop weer los krijgen gaf ik het op. “Dat doet house keeping morgen maar” dacht ik bij mezelf. Maar tegelijkertijd kon ik niet uitstaan dat zoiets me dan niet lukt. Nadat ik de knop in de goede stand had gezet ging ik met mijn arm in het water om te voelen of ik deze los kon trekken. Hij leek wel vacuüm gezogen dus even mijn nagels er tussen en voila! het bad liep leeg. Toen ik mijn arm uit het bad haalde bemerkte ik dat mijn nachthemd nat was doordat ik te ver voorover in het bad had gehangen. Ach, ik ging toch nog niet slapen.

Oja, ik had het over de cursus. Deze is veel omvattend. Het gaat over het verzamelen en verwerken van informatie. In de eerste week heeft de groep kennis gemaakt met elkaar en hebben we de vaste docenten leren kennen. Nou ja, we weten wie het zijn en hoe we ze kunnen bereiken. Heel eerlijk gezegd weet ik nu al niet meer waar die eerste week nou precies over ging. Gelukkig is het de bedoeling dat ik een ‘lopen journaal’ bijhoudt, waardoor ik terug kan lezen wat we hebben gedaan en wat ik zou moeten hebben geleerd. Al heb ik in het begin van mijn journaal alleen mijn aantekeningen staan en zit ik me gek te prakkiseren waar deze ook al weer over gingen. In de tweede week hebben we eerst een dag met een journalist ons Nederlands weer een beetje opgepoetst. Als je bedenkt dat ik vroeger op school erg goed was in het ontleden van zinnen en grammatica in het algemeen, kon ik nu toch wel merken dat het héél lang geleden is dat ik op school zat. Heel veel is weggezakt. Zelfs het KOFSCHIP is niet meer wat het geweest is, daar staat nu een TAXI voor. Het was voor mij dus wel goed om het weer even op te halen, voor zolang het blijft hangen.

De drie overige dagen gingen over beroepshouding. De roos van Leary en de drijfverentest met het management kleurenmodel zijn uitvoering besproken. Grappig om te zien dat we allemaal in een hokje te stoppen zijn; een kleurtje op je voorhoofd gestempeld en iedereen weet hoe je in elkaar steekt.

Nu hebben we drie weken rust. Nou ja, niet echt rust want in die tijd moeten we aan thuisstudie doen. Toch is het wel typerend dat na twee weken intensieve cursus mijn badritueel het meest bij mij is blijven hangen.

Afgelopen week ging ik na drie dagen cursus in Apeldoorn weer terug naar huis. Op sommige delen van de snelweg was het behoorlijk druk. Andere stukken kon ik weer aardig doorrijden. Al met al heb ik er een goede anderhalf uur over gedaan.

     Ik reed op de A28 op de middelste baan toen,  vlak voordat ik een auto wilde inhalen, die auto ineens richting aangaf naar links en ook gelijk naar links kwam. Ik moest vol in de remmen! Ik waarschuwde de bestuurder met mijn claxon maar hij reageerde daar niet op. Een paar auto’s verder ging hij terug naar de rechter baan. Ik reed nog steeds op de middelste baan en kwam hem een paar honderd meter verder weer tegen, weer rechts van mij.  Weer kwam hij ineens naar links toen ik hem inhaalde. Het verschil was nu alleen dat ik al naast hem reed. Hij was al over de streep van mijn rijbaan heen en raakte nog net niet mijn auto. Weer sloeg ik op mijn claxon om de bestuurder duidelijk te maken dat ik er reed en dat hij niet zomaar naar links kan komen als hij dat wil. Ik reed naast hem en keek hem aan, waarbij ik met mijn vinger op mijn voorhoofd wees om aan te geven dat hij gek is om zonder te kijken van rijbaan te willen wisselen. Hij deed met zijn hand een wapper gebaar waarmee hij wilde aangeven dat ik van de baan af moest om ruimte voor hem te maken.

Omdat mijn auto niet kan opstijgen, zat er niets anders op om gewoon door te rijden en de (bedrijfs-) auto moest achter mij invoegen. Hij deed direct zijn grote licht aan. Even later stoof hij achter mij vandaan en ik heb hem niet meer gezien...... Óf deze man heeft niet opgelet tijdens de lessen, of hij heeft überhaupt geen rijbewijs.

     Toch zit het mij niet lekker dat iemand blijkbaar in de veronderstelling is dat als hij richting aangeeft om naar links te gaan, dat dan iedereen maar gelijk voor hem moet wijken. Waarschijnlijk had hij verwacht dat ik direct boven op mijn rem zou staan om hem er tussen te laten. Of misschien verwachtte hij wel dat ik een baan zou opschuiven zodat hij de ruimte kreeg. Het valt mij op dat er vaker zulke gedragingen op de snelweg zijn. Ik weet nog dat ik heb geleerd dat je eerst kijkt of je kan, dan geef je richting aan, kijk je nog een keer en als je dan kan, verander je van rijbaan. Ik ga er tenminste van uit die regel niet is veranderd in de loop van de jaren.

     Zondag mag ik weer naar Apeldoorn. Hopelijk rijden er dan alleen mensen die wél snappen hoe je je in het verkeer gedraagt.

Eigenlijk wilde ik er geen woord aan vuil maken, maar ik moet het toch even kwijt. Ik snap namelijk niet wat er in ons land aan de hand is. Er zijn mensen die onze geschiedenis verloochenen, die de helden uit onze geschiedenis boekjes tot criminelen bestempelen en die Zwarte Piet racistisch vinden. Waar is dat allemaal op gebaseerd? Of eigenlijk, waar gaat dit over?

     Laten we vooraf één ding duidelijk hebben, de geschiedenis is niet te veranderen. Als je bijvoorbeeld het Piet Heinplein een andere naam geeft omdat Piet Hein eigenlijk niet zo’n brave borst was, verander je daar niet de geschiedenis mee. En laten we eerlijk zijn, in die tijd was Piet Hein een held. Sommigen willen misschien liever niet weten dat hij op zijn 21ste gevangen werd genomen door Spanje en als roeier op een galeischip heeft gezeten. Nadat hij vrij kwam na een gevangenenruil trad hij In dienst van de VOC en heeft hij diverse tochten uitgevoerd, waarvan de bekendste wel de verovering van de Spaanse zilvervloot. Piet is Hein is zomaar een voorbeeld van alle figuren die onze geschiedenis rijk is.

Geschiedenis

     Hoe verder je terug gaat in de geschiedenis, hoe gênanter het wordt. Vrouwen die aan hun haren holen in werden getrokken, ridders die elkaar van hun paard sloegen, kruistochten, overheersing door landeigenaren, armoede, onhygiënische toestanden, slavernij, we worden er allemaal niet blij van als we een blik in het verleden werpen. Maar blijkbaar is die evolutie nodig geweest om te zijn waar we nu zijn, hoeveel ontberingen men ook heeft moeten doorstaan. En een feit is dat wij er allemaal niet bij geweest zijn. Jij niet, ik niet. We hebben er van gehoord, we hebben er over gelezen, er zijn films en series over gemaakt zodat we het min of meer konden ervaren, maar we waren er niet bij. En toch zijn er nu mensen die menen mij te moeten aanrekenen dat mijn voorouders hun voorouders iets hebben aangedaan. MIJN voorouders. Ik heb die mensen nooit gekend, weet niet eens wie het waren. Net zo min dat anderen HUN voorouders ooit gekend hebben.

Slavernij

      Ja, het is vreselijk wat er zich vroeger allemaal heeft afgespeeld. Als ik er iets over lees of hoor op TV, word ik overvallen door plaatsvervangende schaamte. Schaamte dat men vroeger in staat was om een ander mens op zo’n manier te behandelen. Maar niet alleen de gekleurde medemens sjouwt het juk van de slavernij met zich mee, ik net zo goed. Want de slavernij wordt de blanke medemens nog steeds aangerekend terwijl dit halverwege de 19e eeuw werd afgeschaft. En ja, het is vreselijk dat er vroeger hele volksstammen uit hun vertrouwde Afrikaanse omgeving werden gerukt en maandenlang over zee naar Amerika werden vervoerd. Mijn maag draait zich weer om als ik er aan denk in welke omstandigheden die mensen aan boord van zo’n schip verbleven. Welke ontberingen ze hebben moeten doorstaan. Maar het is gebeurd. We kunnen er lang en breed over praten, maar dat veranderd niets aan die omstandigheden. Daar kunnen de nazaten van die arme Afrikaanse mensen net zo min iets aan doen als de nazaten van degene die ze uit hun hutten hebben gesleurd. Als blanke nazaat heb ik net zoveel last van die geschiedenis als de Afrikaanse nazaten. Want je voorouders zullen het maar op hun geweten hebben! Toch hoor je gek genoeg nooit iemand iets roepen over die arme Piet Hein die als slaaf op een galeischip heeft gevaren, of al die andere blanke slaven die door de Romeinen letterlijk voor de leeuwen werden gegooid. Blijkbaar hebben die nazaten er minder problemen mee.

Zwarte Piet

     En zo komen we toch bij Zwarte Piet. Een figuur uit onze geschiedenis die ineens, net als Piet Hein, is gedegradeerd van held naar schurk. De brave borst weet zelf van niets, maar blijkbaar moet hij na jaren van trouwe dienst het land uitgeschopt worden. Waar is dit fout gegaan? Ik denk bij de manier van aanpakken. Is Zwarte Piet racistisch? Nee. Kunnen mensen aanstoot nemen aan het uiterlijk van Zwarte Piet, ja. Al is dat voor iedereen persoonlijk. Zelf zie ik geen kwaad in die Afrikaanse knecht van Sint Nicolaas. Gehuld in dure stoffen met goud stiksel heeft hij mij nooit de indruk gegeven dat hij het slecht had bij de bisschop. Maar het feit dat iemand zich zwart schminkt en uitdost als een zwarte Spaanse edelman is voor anderen blijkbaar reden om zich tegen hem af te zetten. Toch vraag ik me dan af wát nou eigenlijk het probleem is. Want dat is nooit echt naar voren gekomen. Zwarte Piet moet weg, maar waarom eigenlijk? Wat is nu het punt waar die kleine groep mensen moeite mee heeft? Waarom is dat niet eerst rustig uitgelegd? Waarom moest Zwarte Piet direct een schop onder zijn hol krijgen? Wanneer er rustig was uitgelegd wat het bezwaar is in plaats van gelijk te gaan schreeuwen, was er waarschijnlijk meer begrip geweest. Als iemand mij redelijkerwijs kan uitleggen wat de bezwaren zijn, sta ik veel eerder open voor een compromis dan wanneer er schreeuwend eisen worden gesteld. Dat werkt bij veel mensen juist averechts waardoor er nu voor- en tegenstanders met elkaar op de vuist gaan. Een jaarlijks terugkerend kinderfeest is uitgelopen op een keiharde confrontatie tussen deze voor- en tegenstanders van Zwarte Piet. Straks gaan ook alle nazaten van misbruikte kinderen door de katholieke kerk zich afzetten tegen het Sinterklaasfeest en mag de bisschop zich ook niet meer op straat vertonen. Ik krijg steeds meer het gevoel dat groepen mensen een stok zoeken om mee te slaan, als ze maar ergens tegen kunnen ageren. 

Gelukkig zijn de kindertjes zo vol van de komst van de Sint, dat al die commotie aan ze voorbij gaat. Alleen is het zo jammer dat er zo'n smet op het kinderfeest zit.....

Mijn nieuwe manier van eten heeft nogal voor wat ommekeer gezorgd. Zo kookte Peter altijd, omdat hij eerder thuis is dan ik. Als ik van mijn werk kwam, kon ik zo aan tafel. Tegenwoordig maak ik een boodschappenlijstje en zorgt hij dat, als ik thuis kom, de benodigdheden in huis zijn. Ik ga dan alsnog aan de slag om een nieuw recept uit te proberen. Deze recepten zijn over het algemeen goed te doen, zowel qua bereiding als qua smaak. Al zitten er wel een paar tussen die niet direct voor herhaling vatbaar zijn. Maar dat weet je natuurlijk pas als je het geprobeerd hebt.

Voorraad

Ook de voorraad in de koelkast en de voorraadkast is duidelijk veranderd. In plaats van magere producten staat er nu een paar emmers Griekse yoghurt in de koelkast, 48+ kaas en roomboter, om maar een paar voorbeelden te geven. Ik heb ingrediënten in huis waarvan ik niet eens wist dat het bestaat. Verder gebruiken we alleen verse en onbewerkte spullen. Best wel een uitdaging. Vooral omdat ik nogal van het makkelijke ben. Hoe minder moeite ik moet doen om iets te bereiden, hoe eerder ik geneigd ben om er aan te beginnen. Ik vond het dan ook helemaal niet erg dat Peter altijd kookte. Maar het roer moest om en dat betekent dat ik in de afgelopen weken al een knolselderij heb staan schoonmaken, een flessenpompoen (had er nog nooit van gehoord) heb geslacht en pastinaken heb staan schillen.

Bananenbrood

Gisteren bedacht ik om een bananenbrood te maken. Op het plaatje ziet het er lekker uit en veel ingrediënten heb ik al in huis. Nog een paar dingetjes halen en ik kon aan de slag. Voor het mengen van de ingrediënten moest ik kokosolie smelten. Voor wie (net als ik hiervoor) nog nooit kokosolie heeft gebruikt; het is een stevige massa in een pot en door het warm te maken wordt het vloeibaar. Ik had een lepel kokosolie in een steelpannetje gedaan. Met mijn vinger haalde ik het goedje dat aan de lepel bleef zitten er af en zette de inductiekookplaat aan. Ik draaide een kwartslag om de vette lepel gelijk in de vaatwasser te leggen en deed de kraan open om die vette zooi van mijn handen te wassen. Plotseling hoorde ik PLOP! uit de richting van het pannetje. Ik keek die kant op en zag dat de kokosolie stond te branden. Echte vlammen! Een paar seconden stond ik gehypnotiseerd naar die vlammen te staren en hoopte dat ze vanzelf uit zouden gaan. Maar toen dat niet gebeurde pakte ik het steelpannetje op en zette het in de gootsteen, waar de vlammen minder kwaad zouden kunnen, terwijl ze bleven dansen in de pan. Ik wist nog dat ik er geen water op mag doen en bedacht me ineens dat ik tijdens de BHV lessen geleerd heb om er een deksel op te doen. Nu heb ik alleen glazen deksels, maar dat is dat weer beter dan niets. Ik hoopte alleen dat het glas niet zou barsten. Ik legde het deksel rustig op het pannetje en zag direct de vlammen doven.

Rook ontwikkeling

Omdat ik een spetter van de olie op mijn hand had gekregen wilde ik de koude kraan aanzetten om over mijn hand te laten lopen, maar dat vond mijn pannetje niet zo leuk, die begon gelijk te sissen. Intussen was er in de kamer een behoorlijke rookontwikkeling ontstaan en heb ik snel de tuindeur en het keukenraam open gezet, terwijl de poezen alle twee niet wisten hoe snel ze kamer uit moesten.

Nadat het pannetje was afgekoeld heb ik het schoongemaakt, met het idee dat hij waarschijnlijk wel bij grof vuil kon. Maar hij zag er weer spik en span uit, dus kon ik voor de tweede keer een beetje kokosolie smelten. Nu verloor ik het pannetje niet uit het oog en ging het, net als voorgaande keren, goed.

Zelfontbrandingstemperatuur

En dan denk je, inductiekoken en dan toch de vlam in de pan? Van de BHV instructeur had ik al begrepen dat dit inderdaad kon. Op internet staat daar het volgende over:

"Vlam-in-de-pan is de benaming van het verschijnsel waarbij hete olie in een pan in brand vliegt. De ontsteking gebeurt doorgaans door het overkoken waarbij de olie in contact komt met de warmtebron onder de pan, de olie kan echter ook de zelfontbrandingstemperatuur bereiken en spontaan ontbranden."

Omdat er geen sprake was van overkoken, is in mijn geval de zelfontbrandingstemperatuur (leuk scabble woord) de oorzaak geweest.

Het bananenbrood is overigens goed gelukt en zeker voor herhaling vatbaar. Al denk ik dat ik er de volgende keer een variatie op maak. Straks in mijn kookboek een recept uit zoeken voor het eten van morgen, zodat Peter weet welke boodschappen hij moet halen.