Met het hervinden van de oude videofilms van mijn vader kwamen er ook oude herinneringen naar boven. Zo zagen we op een van de filmpjes een inmiddels overleden vriendin met haar baby van toen een paar maanden oud. Deze beelden herinnerde mij aan de keer dat we met z’n vieren met een drie daagse personeelsreis van het GAK mee waren naar Berlijn, oktober 1981.

Aap

We reden met twee bussen richting Oost Duitsland. Het was een behoorlijke rit en bij de Oost Duitse grens aangekomen bleek dat een medepassagier was ‘vergeten’ een visum aan te vragen. We hebben daar zeker een uur vertraging opgelopen zodat er voor hem een noodvisum kon worden aangemaakt. Dit werd hem uiteraard door de rest van het gezelschap niet in dank afgenomen. Tijdens de grenscontrole moesten we in de bus blijven zitten, de grensbeambten kwamen de bus in. Eén voor één moesten we ons paspoort laten zien. Toen een beambte mijn paspoort in handen kreeg keek hij naar mijn foto, naar mij, weer naar mijn foto, weer naar mij en brabbelde iets in het Duits. “Wat zei hij?” vroeg ik aan Tineke naast me die op school Duits had gehad. Zonder blikken of blozen zei ze “Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding.” Ik schoot in de lach en de man in uniform keek ons verbaasd aan terwijl hij doorliep naar achteren. De bus werd door middel van spiegels van top tot teen bekeken. Zelfs de hoedenplanken.

Gebak

Hotel Igel ligt in west Berlijn aan de rivier de Havel vlakbij het Igel meer. Ik deelde een kamer met Tineke en haar zus Marga deelde de kamer met Evelien. ’s Avonds na het eten pakten twee collega’s hun gitaren en speelden van alles. Er werd gezongen, gedanst en gedronken. Zelfs Duitse hotelgasten kwamen erbij zitten en zongen en dansten mee. Overdag gingen we met de bus op pad naar o.a. oost Berlijn. Dat was een troosteloze bedoeling. Ik weet nog dat we ergens koffie gingen drinken. De koffie was heel goedkoop, maar het stukje gebak dat we erbij namen was voor de meeste oost Duitsers niet te betalen. We werden dan ook heel vreemd aangekeken. Dat deden ze op straat trouwens ook, omdat aan onze kleding wel duidelijk te zien was dat we uit het westen kwamen. De oost Duitse gids liet ons alleen plekjes zien die in de ogen van de oost Duitsers mooi zijn. Gedenkwaardige plaatsen met Russische invloeden. We hebben er zelfs nog de wisseling van de wacht gezien, al heb ik geen idee meer bij welk gebouw dat was. Het was een grauwe bedoeling en we waren blij dat we bij checkpoint Charlie weer naar het westelijke deel van Berlijn konden. Al werd ook hier de bus weer volledig binnenste buiten gekeerd (figuurlijk dan).

Terug in het westen zijn we een middag losgelaten in het centrum. Daar belandden we in een ijssalon waar nogal ‘deftige dames’ met hoedjes voorzien van veren van hun ijscoupe zaten te genieten. Een aantal van ons hadden een ijscoupe besteld met walnoten erop. Maar deze waren bitter en dat lieten we merken. Blijkbaar werd dit niet op prijs gesteld waarna we door de saloneigenaar gesommeerd werden het pand te verlaten. Sinds die tijd ben ik niet meer zo enthousiast over walnoten.

Hoofdstad

Al met al een memorabele reis, al was het alleen al omdat er een grote betonnen muur midden door de stad liep. Dat was echt een walgelijk gezicht. Ik heb dan ook echt een vreugde traantje gelaten toen in 1989 de muur werd neergehaald.

Ooit wil ik nog eens terug. Ik wil met eigen ogen kunnen zien hoe zo’n gespleten stad als Berlijn zich heeft kunnen herstellen en de twee uitersten heeft doen samensmelten tot een bruisende hoofdstad.

Over exact 42 dagen (6 weken), vertrekt onze cruise naar de Baltische Staten en Noorwegen. Vorig jaar juni hebben we de reis gelijk geboekt omdat veel hutten al waren volgeboekt. We hebben er naar uitgekeken en naar toe geleefd, dus het aftellen kan nu echt gaan beginnen. Of toch niet?

Toen Minister President Rutte op 15 maart aankondigde dat Nederland maatregelen moet nemen om het Corona virus een halt toe te roepen, stond ik er geen enkel moment bij stil dat dat invloed zou kunnen hebben op mijn cruise vakantie. Ik dacht dat we na twee, of in het ergste geval drie weken wel weer tot de orde van de dag over konden gaan. Zelfs toen later de maatregelen nog verlengd werden bedacht ik me dat onze vakantie een maand later is, dus dat dat geen probleem zou moeten opleveren. Maar inmiddels zijn in veel landen de grenzen dicht en áls er al toeristen worden toegelaten, zullen dat geen kolossale cruiseschepen zijn die een paar duizend gasten loslaten.

Iedere dag speur ik mijn mailbox af om te zien of we een bericht hebben van de cruisemaatschappij of onze cruise wel of niet door gaat. Tot nu toe zijn alle cruises tot en met 29 mei afgelast. Onze cruise vertrekt 30 mei. Je zou dus kunnen denken dat ze van plan om vanaf die datum weer te gaan varen. Van mij mag het! Ik heb er bijna een heel jaar naar uitgekeken en heb er nog steeds reuze zin in. Maar het moet wel haalbaar zijn. Als we in een haven niet mogen aanleggen of niet aan land mogen, heeft die cruise ook geen zin. Dan kan ik net zo goed twee weken in een hotel gaan zitten.

Afgelopen week zag ik op de website van de cruisemaatschappij een bericht staan dat als je vóór 11 maart 2020 een cruise hebt geboekt die vertrekt tussen 30 mei en 30 juni, je die cruise kan omboeken naar een andere datum. De nieuwe cruise moet dan wel in hetzelfde vaarwater zijn, moet minimaal dezelfde prijs zijn en de vertrekdatum moet binnen een jaar na de oorspronkelijke vertrek datum zijn. Samen met Peter hebben we de cruises van dit jaar bekeken maar wat we leuk vonden was al volgeboekt. Daarbij komt dat we deze keer best wel een dure cruise hadden geboekt, waardoor we bij andere cruises onder het bedrag zitten. Uiteindelijk zagen we een mooie cruise die alleen naar de Baltische Staten gaat. Hij vertrekt begin mei volgend jaar en voor deze keer zouden we de Yard Club uitproberen. Dat is een zeer luxueus deel in het schip.

De volgende dag belde ik naar de cruisemaatschappij om mijn wensen kenbaar te maken. De man aan de lijn wist van de regeling en we raakten aan de praat. Hij vroeg welke schepen we al gehad hebben en vertelde dat hij zelf net op tijd terug was uit het Caribische gebied, voordat het luchtruim dicht ging.

Hij vertelde over een andere cruise die in mei volgend jaar in de Oostzee vaart en die meer landen aan doet. Maar dat schip is een stuk kleiner, heeft geen Yard Club waardoor we weer onder het bedrag uit zouden komen. “Dat geld ben je dan kwijt” zei hij. Nou, dat vind ik zonde en dat begreep hij uiteraard. Ik gaf hem mijn reserveringsnummer door en hij zag dat we ook onze vlucht naar Duitsland via de cruisemaatschappij hebben geboekt. “Ik moet even navragen hoe ze daar mee omgaan, want dat heb ik nog niet eerder aan de hand gehad.” Wetende dat deze situatie voor zowel de cruisemaatschappij als voor de luchtvaartmaatschappij helemaal nieuw is, snapte ik dat hij het moest navragen. “Ik bel u zo terug.”

Nog geen half uur later hing hij aan de telefoon met de mededeling dat als ik nu de cruise zou omzetten ik die vliegreis moet annuleren, dat geld zijn we dan kwijt omdat wij zelf annuleren. Dat was balen natuurlijk. Hij adviseerde om te wachten tot de cruisemaatschappij de cruise annuleert. Of dat inderdaad gaat gebeuren is natuurlijk nog niet zeker, maar de kans is wel erg aannemelijk. Als de cruisemaatschappij de reis annuleert krijgen we een voucher voor de reissom (inclusief de vlucht) om later aan een andere cruise uit te geven tot december 2021. Het gaat dan om het hele reisbedrag, inclusief extra’s. Die extra’s heeft hij nu geannuleerd en die krijgen we teruggestort. Het voordeel daarvan is dat het voucher bedrag lager wordt, waardoor we niet perse aan een duurdere cruise vastzitten. Al komen we daar waarschijnlijk niet onderuit omdat we toevallig deze keer twee cruises achter elkaar hadden geboekt, voor twee weken.

We krijgen binnenkort €616,00 teruggestort van de extra’s (internet, upgrade drankenpakket, fotopakket, massages). Natuurlijk gaan we dat bij een volgende cruise wel weer bijboeken, maar dat zien we dan wel weer. Nu is het wachten wat er gaat gebeuren. Als de cruise doorgaat, gaan we gewoon mee. Want als we dat niet doen zijn we ons geld kwijt. Maar ik houd er wel rekening mee dat we binnenkort te horen krijgen dat de reis niet door gaat. Ze moeten trouwens wel snel over de brug komen, want we vertrekken over 42 dagen.....

Pasen, voor sommigen mensen heeft het een religieuze betekenis voor mij is het gewoon een extra vrije dag. En paaseitjes natuurlijk!

     Gisteren op eerste Paasdag ging ik even bij mijn ouders langs en ik zei tegen mijn moeder dat we vroeger toen de kinderen nog klein waren, altijd naar de camping kwamen met Pasen. Als ik nog verder terug ga in de tijd was Pasen altijd de start van het kampeer seizoen. De caravan werd na de winter van binnen en van buiten helemaal schoon gemaakt. Dat was altijd wel een dingetje, want als Pasen vroeg viel was het nog koud, hadden we nog nachtvorst. We sliepen dan in de caravan in plaats van onze tenten. Maar viel Pasen later, zoals dit jaar, dan was het vaak zweten tijdens het soppen. Ik kan me nog herinneren dat ik zelfs een keer samen met mijn moeder een koud biertje heb gedeeld tijdens de schoonmaak klus! Moet ik er wel bij zeggen dat dat het enige biertje is geweest dat ik ooit in mijn leven gedronken heb.

     Toen we nóg kleiner waren was er ieder jaar steevast een chocolade paashaas bij het ontbijt of een netje chocolade eieren. Mijn moeder kookte dan zo’n 20 tot 30 eieren en het was een sport om te kijken wie de meeste op kon. Die strijd heb ik nooit gewonnen overigens. Na het ontbijt gingen we met alle kinderen naar de kantine waar de optocht startte om paaseieren te zoeken. In een bepaald gebied van het bos lagen gekleurde eieren verstopt. Die dingen waren niet te vreten omdat de kleurstof van de verf door de eierschaal heen ging en het ei zelf ook gekleurd was. Maar ook hier ging het erom om er zo veel mogelijk te vinden. Dat paaseieren zoeken hield op toen we de leeftijd van 12 jaar voorbij waren.

Paasontbijt 1972 (met Henny Sturus, vriend van Rob)

     In de avond maakte iedereen zich op voor de bingo. De bingo was sowieso de happening van de week, zeker ook omdat campingbaas Buter zelf achter de tafel zat. Hij had vaste uitspraken tijdens het spel zoals kale heertje in plaats van hele kaartje. Maar het meest legendarische was zijn “wie brengt mij hier?” Dan hoorde je alle stoelen verschuiven omdat mensen gingen staan. Je wilde op zo’n avond ook vooraan zitten, zodat je dan niet zover naar de tafel hoefde te rennen. Buter riep dan om iets stoms, bijvoorbeeld een denappel, beukennootje, leesbril, rolletje drop of wat dan ook. Degene die dat als eerste bij hem kon laten zien, kreeg een prijs. Vaak was dat een sierfles met wijn. We hebben heel wat van die flesjes mee naar huis genomen. En met Pasen moest je op alles voorbereid zijn. Dus had ik een gekookt ei, een rauw ei en een chocolade ei in mijn jaszak. Dat heb ik niet aan broer Rob verteld, anders had ik dat rauwe ei nooit heel mee terug kunnen nemen. Mijn moeder heeft ooit met de Paas bingo de hoofdprijs gewonnen: een gigantisch groot chocolade paasei gevuld met allemaal kleine paaseitjes. We hebben er weken van gesnoept.

     Bijzonder dat ik me dit soort dagen nog zo goed herinner. Pasen van dit jaar zal ik me ook blijven herinneren want het is op zeker de laatste Pasen die mijn vader heeft meegemaakt. In plaats van een wedstrijdje eieren eten heeft hij er gisteren met moeite één op. Haalden we vroeger bij de chinees in het dorp een paar grote loempia’s en een flinke rijsttafel, gisteravond kreeg hij met moeite een klein beetje tomaten soep naar binnen. Hij was zich niet bewust van het feit dat het eerste Paasdag was of dat het überhaupt zondag was. Suf van de morfine en moe van de strijd tegen zijn ziekte slaapt hij het grootste deel van de dag. Pasen zal nooit meer hetzelfde zijn…..

Toen ik vijf jaar oud was gingen we met ons gezin kamperen op de camping de Jutberg. Ik had daar al snel een vriendinnetje, Jola. De hele vakantie trokken Jola en ik met elkaar op. We gingen met onze ouders naar het zwembad in het dorp en vermaakten ons prima. Maar Jola had wel bijzondere trekjes. Ze kon erg bazig doen en als ik ergens allergisch voor ben is dat voor mensen die bazig doen. Het volgende jaar was Jola er ook maar ze kwam niet ieder weekend zoals wij deden. Ik had inmiddels een ander vriendinnetje en Jola was daar jaloers om. We hadden geen ruzie en speelden nog wel met elkaar, maar eigenlijk wilde Jola dat ik, als zij er niet was, niet met iemand anders speelde. Daar had ik natuurlijk geen boodschap aan. Datzelfde jaar hadden mijn ouders met Kerst twee bungalows gehuurd op de Jutberg. Daar verbleven we met een aantal familieleden tot na oud en nieuw. Jola en haar ouders waren ook op de Jutberg en we hebben heel mooie kerstdagen gevierd. Vooral als je bedenkt dat het de laatste Kerst was van mijn oma, die tijdens dit uittapje grotendeels ziek was. Op oudejaarsavond gingen Jola, haar broertje en wij vieren, in de bungalow naar bed tot twaalf uur. Na middernacht werden we wakker gemaakt en Jola beweerde dat ze de hele avond niet geslapen had, terwijl ze nog half slapend uit het stapelbed werd getild. 

Nooit meer gezien

Het veldje waar wij inmiddels met een stacaravan stonden moest leeg gemaakt worden omdat daar trekkersplaatsen moesten komen. Een plek waar mensen voor een korte tijd met een tent of caravan kunnen staan. Wij zijn naar een andere plek verhuisd en voor Jola's ouders was dit reden om de camping te verlaten. Ze waren er al niet zo vaak meer, waardoor deze noodzaak van verplaatsen doorslaggevend was om hun caravan weg te halen. Ik heb Jola daarna nooit meer gezien. Geen gemis hoor, want ondertussen waren we al geen vriendinnetjes meer. Jola’s ouders heb ik nog gezien tijdens een reünie ergens in een kroeg in Den Haag, waar veel mensen van de camping uit die tijd bij elkaar waren gekomen. Mijn kinderen waren toen nog heel klein, dus het is al een behoorlijke tijd geleden. Mijn ouders hebben haar ouders nog wel eens gezien. Heel af en toe gingen ze nog eens bij elkaar op de koffie. De laatste keer is volgens mijn ouders zeker 15 jaar geleden.

Droom

Vorige week droomde ik dat ik op een reünie was en dat ik iemand ineens de naam van Jola hoorde zeggen. Ik keek op en zag Jola zitten. Ik liep naar haar toe en zei “jeetje, dat is lang geleden!” Jola beaamde dat. Het vreemde was dat ze wel volwassen was, maar er uit zag als een meisje van 8, zoals ik me haar herinner. Ik heb haar natuurlijk nooit als volwassene gezien dus ik heb geen idee hoe ze er nu uit ziet. Ik vond het wel vreemd dat ik na bijna 50 jaar ineens over Jola droomde. Wat was hier de reden van? Toen ik afgelopen week bij mijn ouders op bezoek was zei mijn vader ineens dat ze nog iets leuks te vertellen hadden. Nou, kom maar op, ik ben altijd wel in voor leuke nieuwtjes. Mijn moeder vertelde dat ze was opgebeld door Lies, de moeder van Jola. Lies had met haar man plaatjes zitten draaien en stonden samen te dansen op muziek van Fats Domino. Ze moest daardoor ineens aan mijn vader denken en heeft de volgende dag gelijk opgebeld. “Wanneer was dat mam?” vroeg ik. Blijkt dat het de dag na mijn droom geweest is. Toeval?

Afgelopen dagen was het weer zover, we hadden ons weekendje weg. Al was het deze keer geen weekend maar weekstart. Maandag vertrokken we naar het hoge noorden om in Leeuwarden neer te strijken. We hadden een kamer in hotel ‘Paleis Stadhoudelijk hof’ een statig pand en een voormalig Paleis van de Koninklijke familie. De marmeren hal maakt direct een hoop indruk bij binnenkomst. Jammer dat wij niet in een van die statige suites konden verblijven. Onze kamer was gesitueerd op zolder. Er was een apart slaap- en zit gedeelte, een badkamer met ligbad maar geen bijzondere luxe. Ach, voor die twee nachten voldeed het prima.

 Hotel Stadhoudelijk hof

Het was nog wel even zoeken naar de parkeergarage. Natuurlijk reed ik er prompt voorbij. En omdat bijna alle straten in het centrum van Leeuwarden één richting verkeer zijn, moesten we even een rondje rijden. Toen ik uiteindelijk de garage had gevonden en m’n auto naar binnen reed, was het nog een hele toer om het voertuig goed in een vak te krijgen. Het was zo krap binnen. Maar goed, de auto stond droog, die hadden we een paar dagen niet nodig want het hotel staat midden in het centrum. Dat werd dus veel lopen…

En gelopen hebben we! Het leuke van zo’n vreemde stad is dat er behalve de geijkte winkelketens, ook andere plaatselijke winkels zijn. De eerste dag heb ik al gelijk een leuk setje kleding gescoord in een superleuk boetiekje. Ja, geshopt hebben we wel! En omdat het hotel zo dichtbij was, konden we tussendoor onze aankopen naar de kamer brengen.

s-Avonds in de kamer heb ik lekker het bad vol laten lopen om even te ontspannen in het geurende warme sop. Maar ik heb nu eenmaal het geduld van een aardbei, waardoor ik het na tien minuten al weer zat was. En dan komt de grootste uitdaging: overeind komen! Het wil mij maar niet lukken om op een elegante manier uit een bad te stappen. Na een aantal pogingen ben ik toch maar weer op mijn knieën gaan zitten en heb mezelf op die manier overeind weten te manoeuvreren. Nadat ik het schuim van mijn lijf had gespoeld moest ik nog uit het bad stappen. Dat is bijna net zo’n uitdaging. Ik stond daar met één been in het bad en één been op de grond en natuurlijk voelde ik mijn voet in het bad wegglijden. Maar gelukkig heb ik mezelf zonder kleerscheuren ( ik had natuurlijk niks aan) weer naast het bad weten te zetten. En ondanks dat het maar een korte badsessie was, was ik er wel lekker van opgefrist.

Museum

De volgende dag zijn we na een eenvoudig ontbijt naar het centrum gelopen en hebben daar een heerlijke kop koffie met een lekker stuk red velvet gebak zitten verorberen. Daarna een bezoek aan het Fries museum. Jammer dat Rembrandt en Saskia een week voor onze komst zijn vertrokken. Maar de tentoonstelling over de elf steden was zeker de moeite waard. Vooral oude gebruiksvoorwerpen vind ik altijd boeiend om te zien. Te weten dat je naar een kam staat te kijken die eeuwen geleden door iemand gebruikt is. Maar het meest indrukwekkende was toch wel het verzetsmuseum. Op deze afdeling komen foto’s van verzetsmensen uit de tweede wereldoorlog direct op je af. Een hele wand met persoonsbewijzen, een monument met alle namen van mensen die tijdens het verzet zijn omgekomen, kranten artikelen, distributiebonnen, wapens, een trouwjurk gemaakt van gordijnen, de meest bizarre voorwerpen uit die oorlog liggen daar. Dat kwam echt wel even binnen.

Na een heerlijke maaltijd bij mijn favoriete restaurant Murphy’s, zijn we naar de bioscoop gelopen en hebben de film ‘Green book’ gekeken. Wat een mooi verhaal en hoe bizar dat het in die tijd gewoon werd gevonden dat mensen met een donkere huidskleur niet op alle plaatsen mochten komen. Dat er echt mensen waren die zich superieur voelden aan donkere mensen. Maar vooral, hoe deze donkere mensen daar mee moesten dealen. Ik heb het nooit gesnapt en zal het ook nooit snappen dat de ene mens zich beter voelt boven een ander.

De volgende dag moesten we voor elf uur uitchecken en het bleek nog een hele uitdaging om de auto weer uit de garage te halen omdat de uitgang dezelfde weg is als de ingang. Met het risico dat je, als je de steile weg naar boven rijdt, er aan de andere kant van de deur een auto staat te wachten om naar binnen te rijden. Maar gelukkig was dat niet het geval en reden we via het centrum de mooie stad Leeuwarden weer uit.

Volendam

Op de terugweg gingen we over de afsluitdijk en besloten om in Volendam een stop te maken. We waren duidelijk niet de enigen met dat idee. Vooral veel Jappanders hadden het kleine vissersdorp overspoeld. De winkels waar je in klederdracht op de foto kan, waren overvol. We streken neer op een terras en genoten in de warme zon van een heerlijke cappuccino. Tijdens een wandeling over de dijk namen we een broodje paling en wandelden daarna rustig terug naar de auto voor het laatste stukje van de terugreis.

Thuis gekomen had ik het gevoel of we heel lang weggeweest waren. Eigenlijk is dat een goed teken, want dan heb ik alles even lekker achter me kunnen laten. Nog twee weken, dan gaan we een paar dagen naar België.

Ieder jaar na de vakantie maak ik een fotoboek met daarin de mooiste foto’s van onze reis. Tijdens de cruises die we de afgelopen jaren hebben gemaakt zijn we al op heel wat mooie plekjes geweest waardoor mijn fotoboeken unieke naslagwerken worden, al zeg ik het zelf. Na onze laatste cruise ben ik er vorige week weer even voor gaan zitten om al die honderden foto’s te bekijken en te sorteren. Vandaag kon ik mijn boek ophalen bij Albert Heijn.

Het was druk bij de supermarkt, ook bij de service balie. Het eerste wat ik dan doe is kijken wie er staan te wachten en sluit netjes achteraan. De dames achter de balie deden hun best om iedereen snel en klant vriendelijk te helpen. Er kwam een oudere dame aangelopen die een klein karretje bij zich had en aan haar houding zag ik al dat zij niet van plan was om achteraan aan te sluiten. Zonder ook maar rond te kijken wie er al stonden te wachten, schuifelde ze richting de balie en frommelde zichzelf naar voren. Toen de dame naast haar klaar was wilde ze het meisje achter de balie aanspreken, maar ik was haar voor. Ik zei tegen het meisje dat ik aan de beurt was en vroeg om mijn fotoboek. De dame in kwestie keek mij verontwaardigd aan en zei “Ik stond hier al hoor” Waarop ik zei “Nee, ik stond hier al. Ik zag u net aan komen schuifelen. We staan hier allemaal netjes op onze beurt te wachten mevrouw, dat geldt ook voor u.” Waarop ze bits zei “nou rustig maar hoor.” Terwijl ik met het meisje achter de balie mijn zaken afhandelde hoorde ik haar tegen iemand anders zeggen “Ik kom uit Scheveningen en daar is het nog gezellig, daar heb je dit niet hoor.” Met de nodige moeite toverde ik een glimlach op mijn gezicht en zei: “Het is hier ook gezellig hoor mevrouw.” Maar dat was volgens haar niet het geval. Op de Fred in Scheveningen zou haar zoiets niet gebeuren. Waarop ik zei “Misschien vinden ze het daar niet erg als u voordringt.” Nou, toen had ik het helemaal gedaan natuurlijk.

Ik moest mijn fotoboek afrekenen en wilde daarvoor pinnen. Maar de dame stond nog steeds naast me aan de balie waardoor ik er niet bij kon. Toen ik vroeg of ik even bij het pinapparaat mocht zei ze “je kan er toch omheen!” en ze bleef gewoon staan. “Ik heb spier reuma” kwam er nog achteraan. “Dat is niet mijn schuld” zei ik tegen haar en ging achter haar langs om mijn boek af te rekenen.

Ik hoor jullie denken “Wat maakt het nou uit om zo’n mensje even voor te laten gaan?” Nou niets. Maar sommigen en deze dame is daar een prachtig voorbeeld van, doen het er om. Die willen niet netjes op hun beurt wachten, die gaan gewoon. En als iemand er iets van zegt, zoals ik, dan zijn ze gelijk op hun tenen getrapt omdat anderen er waarschijnlijk niets van zeggen, die denken “ach, dat oude mensje.” Maar juist die oude mensjes maken daar zo’n misbruik van en daar kan ik héél slecht tegen. Het is wat anders als iemand naar me toe komt en zegt, “goh, ik zie dat u aan de beurt bent, zou ik even voor u mogen, want ik….” In zo’n geval zou ik daar geen punt van maken.

Onderweg naar huis loop ik dan in mezelf nog een beetje na te mopperen. Niet alleen omdat zo iemand er van uit gaat dat ze ongestraft die hele rij met wachtende mensen links kan laten liggen, maar ook omdat ze dan nog boos op mij wordt omdat ik er wat van zeg. Ze betrekt er dan ook de andere wachtenden bij, om haar gelijk te halen waardoor ze mij als boeman neerzet. Terwijl zij degene is die zich asociaal opstelt. Maar toen ik thuis kwam en mijn fotoboek uit de verpakking haalde, was het snel over. Voor ik het wist zat ik in gedachten weer op het cruiseschip, ergens langs de Griekse eilanden, heerlijk ontspannen.

Mensen kijken, daar kan ik zomaar een aantal uur mee zoet zijn. Zet mij op een terras of op een centraal station en je hebt geen kind meer aan me. Het gaat me dan niet eens om hoe de mensen er uit zien, dat zal me eerlijk gezegd een worst wezen. Maar gewoon domweg voor je uit staren en je dan toch wel af en toe verbazen over hoe sommigen zich gedragen of uitdossen.

Gala avond

Zet mij op een cruiseschip en ik kan een hele avond vol verbazing en verwondering kijken naar al dat volk dat voorbij schuifelt. Neem nou een gala avond tijdens zo’n cruise. De bedoeling is dan dat je je toch wel enigszins aan de dress code houdt, wat in de meeste gevallen een gala- of cocktailjurk voor de dames is en een smoking voor de heren. Compleet met strik en pochet. Wij willen daar zelf altijd goed gehoor aan geven dus kort voor de vakantie wordt er weer een jurk aangeschaft. En aangezien een smoking een smoking is, wordt voor manlief een met de kleur van de jurk kloppende strik en pochet meegenomen. Nu snap ik dat niet iedereen de behoefte of de middelen heeft om iedere reis een nieuwe outfit te scoren, dat hoeft ook helemaal niet. Iedereen is vrij om te dragen wat hij of zij zelf wil. Ook tijdens een gala avond. En dat gebeurd ook, want niet iedereen houdt zich aan die dress code. Maar toch viel mij tijdens onze laatste reis iets bijzonders op. Ik zag namelijk dat de dames over het algemeen hun best doen om er tiptop uit te zien (uitzonderingen daar gelaten). Ze lopen keurig gekleed met mooie make-up en gekapte haren over het schip te paraderen, met in hun kielzog een man die nog net niet in korte broek loopt. Waarschijnlijk omdat dit niet is toegestaan in de restaurants. Ik ging er op letten en het was opvallend hoe de prachtig uitziende dames werden vergezeld door heren die geen enkele moeite hadden genomen om ook maar iets gala-achtigs aan te trekken. Dat niet iedere man zich op zo’n avond in een smoking wil hijsen snap ik ook nog wel. Maar trek dat op zijn minst een mooi pak aan. Zeker als je naast een vrouw loopt die wel de moeite neemt om er mooi uit te zien.

Opvallend 

Ik heb er welgeteld één zien lopen, een man die de moeite had genomen om een mooi kostuum met stropdas aan te trekken (buiten mijn eigen man natuurlijk). Zelfs hun tiener zoon liep in een mooi pak. Ik vond het gewoon jammer dat ze zo opvielen. Het was een mooi plaatje, deze drie mensen bij elkaar.

Ook zag ik een man die wel een mooi pak aan had met een mooi overhemd en een das. Het jammere van hem was alleen dat hij zijn overhemd uit zijn broek droeg. Als een vlag op een modderschuit. Ik denk dat als mijn partner zoiets zou doen, ik daar toch wel iets over zou zeggen.

Maar er zijn natuurlijk ook dames die zich er makkelijk vanaf maken op zo’n avond. Een blouse met een glittertje is volgens sommigen al gala genoeg. Terwijl anderen zich iedere avond in een avondjurk hijsen, gala of niet. En zo heb je zo’n avond op een cruise schip genoeg te zien, voor als je een keer niet naar de theater voorstelling wil.

Wit

Wat overigens ook opviel en dat mag ook best gezegd worden, is dat tijdens de white party de heren wel redelijk meedoen. Het dragen van een wit shirt of overhemd is voor de meesten toch minder bezwaarlijk dan een smoking. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat iets wits van alles kan zijn. Het ziet er dan ook erg leuk uit als de meeste gasten op zo'n avond in witte kleding over het schip wandelen.

Ze zijn getrouwd, Harry en Meghan. Wat zagen ze er mooi uit en wat een spektakel maken die Britten er van. Want dat kun je wel aan ze overlaten hoor. Natuurlijk zit er, ondanks dat het niet helemaal traditioneel verlopen is, veel symboliek in zo’n bruiloft. Het lijkt haast wel of de Britse monarchie er alles aan doet om een positief beeld van het koningshuis neer te zetten. Heel vroeger was dat natuurlijk niet nodig, maar sinds eind negentiende, begin 20ste eeuw moet je als koningshuis wel erg stevig in je schoenen staan. Er zijn er tenslotte aardig wat gesneuveld. Neem het Franse koningshuis, dat met het onthoofden van Lodewijk XIV en Marie Antoinette ten val kwam. Of de Russische Tsaren familie Romanov van Nicolaas II, die in 1918 met zijn hele gezin is geëxecuteerd. Tja, dan wil je als Brits vorstenhuis het publiek wel tegemoet komen en lekker uitpakken met zo’n grootse bruiloft.

Familie Romanov van Rusland. 

Ouders

Dat hebben ze overigens steeds gedaan, die Britten. Ik was er zelfs een keer bij, nou ja, bijna dan. Dat was in 1981 toen de ouders van Harry trouwden, Charles en Diana. We waren toen op campeer vakantie door Groot Brittannië en aan het eind van de vakantie waren we in de buurt van Londen. Alle winkels waren voorzien van foto’s van het aanstaande bruidspaar. Je kon het zo gek niet verzinnen, of hun koppen stonden er op. Ik ben best wel een liefhebber van koningshuizen, maar dit was gewoon vervelend. Ook toen gingen ze daar helemaal uit hun dak vanwege een koninklijk huwelijk.

Unieke foto’s

Iemand uit ons gezelschap wilde graag naar Madame Tussauds omdat daar haar idolen in het was staan afgebeeld: the Beatles. Het leek ons geen goed idee om op de dag van the Royal Wedding de Londense binnenstad in te gaan. We besloten daarom om de dag na het huwelijk het wassenbeelden museum te bezoeken. Bij aankomst bleek dat we niet de enige waren. Er stond een gigantische rij voor de ingang van Madame Tussauds. Uiteraard sloten we netjes aan in de rij en uiteindelijk binnen hebben we inderdaad the Beatles gezien. Tot we in een ruimte kwamen waar de hele Koninklijke familie stond opgesteld, in was dan. Het bleek dat het museum een exacte kopie van de trouwjurk van Diana had en die werd nu tentoon gesteld. Eigenlijk mochten we geen foto’s maken, maar ja, je bent daar maar één keer, dus stiekem hebben we wel wat plaatjes van de familie gemaakt. Ik heb the Queen niet horen protesteren!

Thuis gekomen waren veel mensen die onze foto’s bekeken in de veronderstelling dat we de Royal Family van zo dichtbij hebben kunnen aanschouwen. En hoe verleidelijk het ook was om het zo te laten, moest ik er toch bij zeggen dat het maar wassen beelden waren. Zullen Harry en Meghan ook al als wassenbeeld te bewonderen zijn?

De Britse koninklijke familie bij Madame Tussauds.

Het aftellen is begonnen; nog 32 dagen en dan gaan we weer cruisen.Wat is dat toch met dat cruisen? Hoe kan het nou toch dat het op zoveel mensen zo’n verslavend effect heeft?

Ik heb al eens eerder verteld dat ik het nooit zo op vakanties had. Hoe prachtig ik het ook vind om in een ander land door smalle straatjes, drukke winkelstraten en monumentale gebouwen te dwalen, als ik ’s-avonds in mijn hotelbed lig, lig ik de dagen te tellen dat ik weer naar huis mag. Of het nou heimwee is weet ik niet, maar ik heb dat al zolang ik naar het buitenland op vakantie ga. 

En toen ineens, tijdens onze eerste cruise vakantie, betrapte ik mezelf erop dat ik ’s-avonds in bed bedacht dat de vakantie bijna voorbij was! Dat ik daar van baalde.

Inmiddels hebben we een aantal cruises gemaakt en steeds is het weer een feestje. Ik dacht altijd dat het onzin was als men zei dat ze verslaafd waren aan cruisen. “Als je er eenmaal aan begint, wil je niet anders meer” werd er tegen ons gezegd. Inderdaad, ik wil niet anders meer. Maar hoe dat nu ineens is gekomen? Wat heeft die omslag bij mij veroorzaakt? Ik heb geen idee.

Als ik er zo eens over nadenk, kan ik alleen maar bedenken dat je iedere dag ergens anders bent. Elke dag is anders. Wanneer je ‘s-morgens in je hut de gordijnen open doet, heb je een ander uitzicht dan de dag ervoor. Uiteraard gaan we aan land en in een aantal gevallen gaan we met een excursie mee. In een week tijd zie je zoveel plaatsen! En dan heb je natuurlijk nog het geweldige uitzicht vanaf zee. Dat is in de meeste gevallen echt genieten. Heerlijk vanaf het open dek met een cocktailtje erbij kijken naar het landschap dat aan je voorbij trekt. Of op een ligbedje in de zon en af en toe een duik in het zwembad. Dan tegen de avond lekker optutten om aan te schuiven bij het diner. Daarna een cappuccino in een van de barretjes en genieten van het entertainment aan boord. 

Of komt het misschien omdat al het personeel aan boord er alles aan doet om je het zoveel mogelijk naar de zin te maken? Dat ze je het idee geven dat niets teveel is? Ik moet eerlijk zeggen dat ik in eerste instantie, toen ik me aan het inlezen was over het maken van een cruise, ik afknapte op het feit dat je verplicht bent om een bepaald bedrag aan fooi te betalen. Ik bepaal namelijk zelf wel of ik iemand fooi wil geven en hoeveel. Maar als je ziet hoe hard het personeel werkt om het je naar de zin te maken en hoeveel mensen er 'achter de schermen' werken (keuken, wasserij, schoonmaak, technisch personeel etc.) die geen fooi krijgen omdat ze buiten het zicht van de gasten werkzaam zijn, begrijp ik best dat een klein bedrag per dag niet overdreven is om fooi te geven. Vorig jaar hebben we tijdens een van onze cruises een tour door het schip gemaakt waarbij we in de keuken en zo mochten kijken. Daar wordt gewoon 24 uur per dag gewerkt, dag in dag uit. Zo hebben wij iedere dag heerlijke maaltijden, schone handdoeken en lakens en komen we zonder problemen op de plaats van bestemming. 

En toch hè, bij het zien van een foto van een cruiseschip gaat er een soort van geluksgolf door mijn lichaam. Ken je dat? Dat je iets ziet waarbij je gelijk denkt "ach, ja...." en je een..., ja wat voor gevoel eigenlijk? Vertederend gevoel? Dat klinkt zo wazig. Alsof je hart een sprongetje maakt als je het ziet. Nou, dat heb ik met cruiseschepen. Het klinkt waarschijnlijk heel belachelijk, zeker voor mensen die niets met cruisen hebben, maar ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben. Dat je ook steeds foto's van het schip maakt waar je mee weg bent. Want in ieder haven ligt ze er weer anders bij. Ach, nog 32 dagen, dan kunnen we er weer een weekje van genieten. 

Cruise Noorse Fjorden mei 2017/Geiranger

Klik voor meer cruise foto's op deze link: http://www.luciennedamen.nl/cruise-foto-s

Sinds een paar jaar hebben Peter en ik de gewoonte om eens in de zoveel tijd samen een weekend weg te gaan. Zo ook afgelopen weekend. We hadden kaartjes voor een cruise beurs in Amersfoort en we besloten om er een weekend uit van te maken door de nacht daarvoor in een hotel te overnachten. Het werd hotel Amersfoort A1 van v.d. Valk. Een mooi hotel langs de snelweg en aan de andere kant van de stad van waar we naar de beurs zouden gaan, maar dat was pas de volgende dag, dus dat maakte niet uit. Nadat we de hele middag door de binnenstad van Amersfoort hadden lopen slenteren hebben we in het hotel ingecheckt en besloten om daar het diner te nuttigen. Volgens de dame achter de receptie was er alleen nog plek om half acht. Dat maakte ons niet zoveel uit want we hadden die middag lang op onze lunch moeten wachten omdat ze onze bestelling vergeten waren. Dat broodje voelden we dus nog zitten.

Diner

Om half acht zakten we af naar het restaurant waar we allerhartelijkst werden ontvangen. Het was niet meer zo druk, maar dat is om die tijd ook niet zo verwonderlijk. Nadat we de keuze voor ons voor- en hoofdgerecht hadden doorgegeven was het wachten op wat we zouden krijgen. Ik had gebakken paddenstoelen besteld. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik als extra bestek een lepel kreeg. Nu kon ik natuurlijk gelijk vragen waarom ik gebakken paddenstoelen met een lepel moet eten, maar ik wachtte wijselijk af wat ik voorgeschoteld zou krijgen. Na enige tijd wachten kwam er een ober aan lopen die met een sierlijke zwaai een kom soep voor mij neerzette. Verbaasd keek ik hem aan en vroeg of de gebakken paddenstoelen in de soep zitten. Nog verbaasder was zijn gezicht toen hij vroeg “Wat heeft u dan besteld?” Met een iets minder sierlijke zwaai haalde hij de soep weer van tafel en liep met beide voorgerechten (Peter had gelukkig een koud voorgerecht besteld) terug naar de keuken, om enige tijd later alsnog met de gebakken paddenstoelen aan onze tafel te komen. En ik moet zeggen: het was het wachten waard! Als hoofd gerecht had ik ‘tonijn on the rock’ besteld. Ook dit is weer zoiets waarvan je je kunt afvragen wat je nu eigenlijk besteld heb. Maar dat werd al snel duidelijk toen het geserveerd werd: ik kreeg een rauwe moot tonijn met een houtenplak waarop een langwerpig bordje stond met wat salade. Op diezelfde plak zat een hete steen. Ik moest dus zelf die tonijn op die hete steen grillen. Erg apart maar ook erg lekker. Na het eten had ik geen plek meer voor een dessert, dus besloot ik om het bij koffie te houden met bonbons. De koffie kwam vrij snel, maar de bonbons lieten even op zich wachten. Als mosterd na de maaltijd kwamen de bonbons na de koffie. Ze smaakten er niet minder om hoor. Maar toen kon er echt niets meer bij.

Bubbelbad

Volgevreten sjokten we naar boven en besloot ik het bubbelbad vol te laten lopen. Bewust deed ik er niet te veel badschuim in het bad, omdat met het aanzetten van de bubbels het schuim dan erg veel wordt. Toen het bad vol genoeg was en ik me erg letterlijk met veel pijn en moeite in had laten zakken, wilde ik de bubbels aanzetten. Er zat een rond schijfje op het bad waarvan ik ervan uit ging dat het de aan- en uit knop was. Maar er gebeurde niets. Ik kon er niet op drukken, kon er niet aan draaien, niets. Nadat ik nogmaals mijn natte vingers of het schijfje bewoog gingen ineens de bubbels aan. En voor ik het wist groeide het badschuim boven het bad uit! Het was maar goed dat een deel van het bad was afgeschermd met een glazen scherm, anders was het allemaal over de vloer gelopen. Met man en macht probeerde ik de bubbels weer uit te zetten maar zoveel moeite als ik had om ze aan te krijgen, kreeg ik ze nu niet uit. Ik riep Peter erbij omdat hij droge handen had en het hem misschien wel lukte. En inderdaad, na een paar pogingen stopte de bubbels. Dan maar zonder. Ik liet mijzelf in het weelderige schuim zakken en genoot van het schuim en de geur. En ondanks dat het best fijn is om even te ontspannen in een bad, heb ik er eigenlijk geen geduld voor. Toen ik besloot dat het genoeg was en ik mezelf met de douche sproeier van al het weelderige schuim ontdeed, sproeide ik gelijk het schuim van de tegeltjes, anders droogt het zo lelijk op. En plotseling gingen de bubbels weer aan! Met veel moeite kreeg ik ze weer uit. Snel dat bad uit!

Slapeloze nacht

Toen we in bed lagen en ik mijn uiterste best deed om in slaap te vallen, bedacht ik me dat ik dat iedere keer in een hotel heb. Weer was ik er ingestonken; ik slaap niet goed in een vreemd bed! De lakens kraken en het bed wiebelt. Als Peter zich omdraait, wordt ik wakker of, in de meeste gevallen, kom ik daardoor niet in slaap. Toen ik rond 06.00 uur wéér wakker was bedacht ik me dat het nog te vroeg was om eruit te gaan en deed poging nummer zoveel. Om acht uur hield ik het niet meer. De pijn in mijn rug en heup lijkt na zo’n nacht dubbel zo erg en inmiddels had de tonijn bedacht dat hij lang genoeg in mijn buik had gezeten. Ik strompelde naar de badkamer waar alleen al het deksel van toilet omhoog doen te veel moeite was. Maar ja, weinig keus natuurlijk. Daarna in het bad geklauterd voor een verfrissende douche. Tenminste dat was de bedoeling. Ik had me lekker ingesmeerd met een scub en kreeg door de olie van de scub die aan mijn handen zat met moeite de kraan open. Toen dat eindelijk lukte was het alleen de hete kraan en stond ik met mijn blote voeten in een bad dat steeds heter werd. Ik stond te dansen alsof ik op een gloeiende plaat stond. Gelukkig lukte het daarna toch om ook wat koud water er aan toe te voegen.

Ontbijt

Na het badderen en aankleden was het tijd voor het ontbijt. Het buffet zag er geweldig uit. Automatisch loop ik alle warme gerechten al voorbij. Behalve dat er veel vlees in die gerechten zit, ben ik niet zo’n liefhebber van eieren in allerlei vormen. Als zoetekauw was het eerste dat ik deed een stuk suikerbrood afsnijden. Daarna een croissant op mijn bord en voor de vorm ook een kaiser broodje. Omdat ik iedere week bij een weight watchers cursus zit weet ik dat ik ook zuivel moet gebruiken , dus pakte ik een plak kaas voor op mijn broodje en kersen jam voor op de croissant. De roomboter liet ik liggen want ja, dat is meer (weight watchers) punten, dus nam ik de Becel. Nadat ik dit heerlijke ontbijt had verorberd ging ik nog een keer langs het buffet. Ik kwam terug met een mini donut en een bolus. Toen alles op was bedacht ik me dat ik alle punten die ik op een dag mag hebben, in één maaltijd had opgegeten. Ach, het was lekker. Nog een cappuccino er achter aan en mijn ochtend kon niet meer stuk. We waren klaar voor de cruise beurs, uitchecken en wegwezen.

Op de beurs hebben we genoeg inspiratie opgedaan om een weer leuke vakantie uit te zoeken., maar of ik weer een nacht in een hotelbed ga liggen? Ach, tegen die tijd dat we dat weer gaan doen ben ik alles al weer vergeten, tot ik er weer lig…

We zijn weer thuis. Terug van een heerlijke cruise. Maar zo’n tripje zorgt bij mij toch vaak voor de nodige stress, terwijl ik weet dat dat niet nodig is, maar toch….

Voordeel deze keer was dat we niet hoefden te vliegen. Om ergens te komen ontkom je niet altijd aan een vliegreis, maar als ik er onderuit kan komen zal ik dat zeker niet nalaten. En deze keer kwam ik er mooi onderuit omdat we in Amsterdam aan boord gingen. Vooraf een taxi geregeld die ons vieren met ieder een flinke koffer naar Amsterdam zou brengen. Gelijk geregeld dat we een week later weer zouden worden opgehaald. Met het taxibedrijf had ik afgesproken dat ze ons een week later om 10.00u zouden ophalen. Bij eventuele wijzigingen zou ik ze bellen.

Op de dag van vertrek kriebelde het al een beetje. “Wat als de taxi niet komt opdagen? Waar haal ik dan zo snel een ander taxi busje vandaan?” Maar dat bleek voor niets, want de taxi kwam keurig zoals afgesproken voor rijden.

In Amsterdam lag de MSC Preziosa al op ons te wachten. En op alle andere gasten die deze dag aan hun cruise begonnen. Volgens de dames achter de incheck balie waren het er deze week maar 300. De incheck ging daardoor snel en we konden gelijk aan boord. Heerlijk om weer terug te zijn op dit mooie schip.

Onze hut viel een beetje tegen, deze was kleiner dan we tot nog toe hadden. Er stond geen bank en geen tafel in. Ook het balkon was een slag kleiner. O.K., je zit niet de hele cruise in je hut, maar we konden nu onze spullen alleen maar op de grond kwijt. Ach, het zij zo.

Verrassing

Toen we onze koffer stonden uit te pakken werd er op de deur geklopt. Ik deed open en er stond een vriendelijke man die me met een brede glimlach in gebrekkig Engels een fles champagne en in chocolade gedoopte aardbeien wilde overhandigen. Daar ging mijn verrassing! Dit had ik besteld voor de zondag, de dag dat we 30 jaar getrouwd waren! Ik de man uitleggen dat hij zondag terug moest komen in de hoop dat Peter er niets van meegekregen had. Toen de man wilde weten hoe laat hij dan het beste kon komen hoorde ik Peter achter me roepen “vijf uur!”. Niks verrassing meer dus.

Die zondag liepen we door Hamburg en zei Peter dat we om vijf uur terug moesten zijn aan boord. “Welnee” zei ik, “we gaan pas veel later varen”. Maar hij bedoelde dat die fles dan weer gebracht zou worden. Hij moest mij herinneren aan de verrassing die ik voor hem had…

We hadden verder een heerlijke week. Lekker gegeten, leuk entertainment en leuke uitstapjes met voor mij als hoogtepunt een bezoek aan Stonehenge. Dit stond al een tijdje op mijn verlanglijstje en gelukkig wilden Peter en de kinderen er ook graag heen. Aan de ene kant is het een bijzonderheid dat deze formatie stenen honderden jaren geleden is neergezet en dat een deel nog steeds overeind staat. Aan de andere kant is het bizar dat er ieder jaar miljoenen mensen van over de hele wereld naar een zooi oude stenen komt kijken! Maar we zijn er geweest en we hebben het gezien! Ik had het voor geen goud willen missen.

Jury

Onze laatste cruise avond hadden we ons derde gala van die week. Gelukkig had ik genoeg gepaste kleding mee om mee voor de dag te komen. We konden het niet te laat maken want we moesten onze koffers nog inpakken. Het entertainment team zou sketches gaan opvoeren in de Safari lounge en omdat we een leuk plekje vooraan wilden, zijn we bijtijds naar de lounge gegaan. We zaten mooi vooraan en zagen de mensen van het entertainment team langzaam binnen druppelen en achter het podium verdwijnen. Eén van hen liep door de zaal om mensen mee te laten doen met ‘the Bet’ . je kon op een papiertje invullen welke act je dacht dat 1e, 2e en 3e zou worden. Er zou een jury komen te zitten en als je dezelfde combinatie als de jury zou hebben, had je gewonnen. Mitchell had zijn papiertje al ingevuld toen de jongeman het aan mij en Peter kwam uitleggen. Plotseling stak een ander lid van het team zijn hoofd tussen ons in en vroeg wie van ons in de jury wilde plaatsnemen. Ik zei dat we net uitleg kregen over de weddenschap. Hij schoof dat door naar Peter en zei “laat hem dat maar doen, dan kom jij in de jury”. Prima. Tot ik me realiseerde dat we dan in ieder geval tot het eind moesten blijven. Maar ik had al toegezegd dus dan krabbel ik niet terug. Toen het bijna zover was werd ik keurig naar de jury tafel begeleid waar even later ook Antonio (Italiaan) kwam zitten en Eva (Duitse). Er werd een fles champagne open getrokken en er stond voor ieder een schaaltje chipjes. Antonio bleek geen woord Engels te spreken en zat alleen maar overal om te lachen. Bovendien spiegelde hij mijn gedrag. Als ik een chipje pakte, deed hij dat ook. Als ik een slok champagne nam, deed hij dat ook. Eva wilde bij iedere slok champagne die ze nam met ons proosten, waardoor ik bang was dat de glazen uiteindelijk met een barst zouden eindigen. Maar goed, het voordeel was dat we het beste zicht van de hele tent hadden, want we zaten als jury op de rand van dansvloer waar de acts zouden plaatsvinden. De acts waren hilarisch! We hebben vreselijk gelachen. Er was een Nederlandse vrouw die de goede combinatie had en zij had gewonnen. Daarna snel naar de hut om onze koffer in te pakken.

De koffers moesten om 01.00uur buiten de hut staan. Dan worden ze opgehaald en al vast naar het ruim gebracht. Als je dan de volgende dag van boord gaat staat je koffer in de terminal keurig op kleur gesorteerd, de kleur die de sticker heeft die je in je hut hebt gekregen. Om te voorkomen dat je in je pyjama van boord moet, is het verstandig om een setje kleding apart te houden. We hadden onze kleren voor de volgende dag apart gelegd, maar omdat ik daar bij moest, legde ik het even op bed, naast Peter z’n koffer.

Die nacht lag ik weer eens wakker. Ik hoorde dat de koffers werden opgehaald en bedacht me ineens dat Peter misschien per ongeluk onze kleding in zijn koffer had gedaan. Ik stapte uit bed en liep in de pikdonkere kamer om het bed heen om te zien of de kleren nog op hun plek lagen. Maar halverwege bedacht ik me dat dat onzin was, omdat Peter zelf ook wel snapte dat we die kleding de volgende ochtend aan moesten.

Iets voor achten sprong ik uit bed (nou ja dat wilde ik maar in werkelijkheid ging het iets strammer ) en liep regelrecht naar de douche. Toen ik klaar was ging Peter de badkamer in. Ik liep naar de plek waar onze kleren lagen en zag…niets. Haastig keek ik om me heen, nergens onze kleren. “Het zal toch niet?” dacht ik bij mezelf. De paniek sloeg lichtelijk toe toen ik naar Peter riep waar hij onze kleren had neergelegd. Zoals gewoonlijk moest ik mijn vraag nog eens herhalen om vervolgens te horen: “O, die heb ik in de kast gelegd.” PFFFF!!!

Mist

Om 09.00u moesten we uit de hut zijn, dus we vertrokken bijtijds naar het restaurant voor een laatste ontbijt. We zouden om 10.00 uur in Amsterdam aankomen en om 11.00 uur zou de taxi klaar staan. Maar toen we na het ontbijt het restaurant uitliepen werd er een belangrijke mededeling omgeroepen. Het bleek dat het te mistig was om Amsterdam in te varen. Hierdoor moest er worden uitgeweken naar de haven van Rotterdam. Daar zouden we om 14.00 uur aan komen. O.K. even schakelen; wat betekent dit voor ons? Het eerste wat ik moest doen was de taxi bellen. Je wilt toch voorkomen dat ze voor niets naar Amsterdam rijden. Maar kunnen we dan wel om twee uur in Rotterdam worden opgehaald? Ik kreeg contact met de taxicentrale en tijdens mijn uitleg viel de verbinding weg. Cynthia heeft e-mail op haar telefoon dus stuurde zij een berichtje met het hele verhaal. Maar ze kreeg er geen reactie op. Uiteindelijk kreeg ik telefonisch weer contact en de man verzekerde mij dat er iemand zou in Rotterdam zou staan. Hij moest even puzzelen, maar het zou goed komen.

We hebben noodgedwongen langer aan boord moeten verblijven, maar er zijn ergere plaatsen. We hebben nog heerlijk van het schip genoten en toen we de Rotterdamse haven binnen voeren was dat weer een belevenis op zich. Jammer dat er toch altijd mensen zijn die iets te mopperen hebben. Voor de mensen voor wie de cruise eindigde, waren bussen ingezet om ze naar Amsterdam te brengen. Voor de mensen die in Amsterdam zouden opstappen waren bussen ingezet om ze naar Rotterdam te brengen. In vier uur tijd moest er van alles worden geregeld en in mijn ogen is dat perfect gedaan. Misschien zijn er inderdaad mensen die hun vliegtuig hebben gemist, dat zou zomaar kunnen. Maar dit was pure overmacht.

Bij de terminal stond de taxibus ons op te wachten. De chauffeuse heeft het schip zien aankomen en heeft zeker een uur op ons staan wachten. Goeie service van van den Heuvel taxi’s. Achteraf gezien is het helemaal niet nodig geweest om te stressen. Maar ja, dat is altijd achteraf.