Vandaag was mijn laatste werkdag. Vanmorgen ging ik vol enthousiasme naar mijn werk in de wetenschap dat ik aan het eind van de dag voor een paar weken de deur achter me sluit. Zelfs het drukke verkeer op de snelweg kon mijn humeur niet negatief beïnvloeden. Nadat ik mijn auto in de parkeergarage had gezet (en een plekje vrij vooraan had) kwam ik bij de werklocatie en alsof iemand mij een stomp in mijn maag gaf, realiseerde ik me dat ik mijn toegangspas was vergeten. Inwendig ontsnapten er een paar vloeken (dat doe ik natuurlijk niet hardop).
Ik liep naar de beveiliging aan de ingang en werd daar hartelijk begroet. Ik werk in een streng beveiligde omgeving dus ik heb een dagpas nodig om mij binnen het gebouw te kunnen verplaatsen. En ondanks dat ik werd herkend moest ik mijn legitimatie laten zien, prima.
Geen toegang
De jongeman achter het glas nam mijn legitimatie mee en belde naar de persoon die de autorisaties van de passen beheerd. Het was niet de eerste keer dat ik een dagpas nodig had, dus ik weet dat daar nu eenmaal formaliteiten aan verbonden zijn.
Ik kreeg mijn dagpas mee en ging naar mijn afdeling, hield de pas bij de paslezer en er gebeurde niets…. Nog een keer geprobeerd maar de deur bleef vergrendeld. Ik drukte op de intercom en kreeg contact met de beveiliging. “Ik heb net bij jullie een dagpas mee gekregen maar hij doet het niet.” De beveiliger reageerde: “Dat zou kunnen, dan denk ik dat hij niet werkt.” “Ik weet wel zeker dat hij niet werkt anders hoef ik je niet te bellen.” Hier begon mijn irritatiegrens al aangetikt te worden.
Pincode
Inmiddels was er een collega aangekomen met wie ik mee naar binnen kon. Op mijn werkplek aangekomen belde ik naar de beveiliging met de vraag of ze op afstand mijn autorisatie kunnen aanpassen of dat ze daar de dagpas voor nodig hebben. Het kon op afstand. “Ik zal vragen of ze jouw autorisatieniveau aan de pas willen koppelen (had je dat nog niet gedaan dan??) Wil je je eigen pincode behouden?” Ja natuurlijk wil ik mijn eigen pincode behouden. Die toets ik al jaren in en hoef ik niet eens over na te denken. De volgorde van de toetsen zit in mijn vingers.
Even later werd ik terug gebeld dat het gelukt is. Natuurlijk laat ik me niets wijsmaken dus ik liep al bellend naar de deur om te zien of deze reageerde op het aanbieden van de pas. “je code is toch 5678?” vroeg de beveiliger. Nee dat is niet mijn code. “Oh, die man zei dat je code 5678 is. Probeer die maar.” En inderdaad met die code kreeg ik toegang tot de afdeling. “Dan moet je die code vandaag onthouden.” Kreeg ik als tip mee. Oh echt?
Druppel
Vanmiddag had ik nog een overleg waarvoor ik een aantal documenten moest uitprinten. Zonder na te denken gaf ik de printer opdracht om alle documenten in de wachtrij te zetten zodat ik ze daarna via follow me kan laten afdrukken. En terwijl ik naar de printer liep realiseerde ik me dat de ‘druppel’ om mijn printomgeving te activeren aan mijn pas vast zit en die lag thuis.
Gelukkig ben ik verder de dag zonder al te veel gekkigheid doorgekomen en heb ik mijn computer voor de komende weken afgesloten. Even bekroop mij het idee om die dagpas niet in te leveren bij de beveiliging maar mee naar huis te nemen, zodat zij een probleem zouden hebben. Maar ach, ik was inmiddels weer afgekoeld en mijn goede humeur overheerste weer. En trouwens, zo wil ik ook niet op vakantie.
Comentarios